Column DAT TREFT - Franswah

Ik op de fiets naar de Blokker voor schuursponsjes. Geloof me, ik heb die dingen altijd in huis. Maar een uurtje eerder had ik ze toevallig geruild voor een eierwekker. Met de kinderen van hiernaast. Die deden een spelletje. Nou ja, hartstikke leuk toch? Precies, dacht ik ook. Dus ik naar de Blokker. En ja hóór, drie keer raden wie ik daar tegenkwam. Gerda van Oeteldonck! Van Lingo, aflevering zeven, 1986. Mán, wat een topwijf. Het moest in die tijd nog met vijf letters. Nou, dan kenden ze Gerda nog niet. Kom zeg, wie dacht-ie wel niet dat-ie was, die Franswah Boelansjé. Dus zij doodleuk vier letterwoorden roepen. Wat denk je? Won ze alsnóg. Dat was nog nooit iemand gelukt. Heb ik haar even mee gefeliciteerd natuurlijk. Vond ze leuk. Gerda wordt niet vaak herkend vertelde ze. Of ik misschien met haar op de foto wilde. Vroeg ze gewoon! Nou, tegen een Gerda van Oeteldonck zeg je geen nee. Wij op de kiek. En nog eens en nog eens. Ik stond er best leuk op, maar Gerda verpestte het steeds. Zat het haar weer niet goed, of had ze de ogen net dicht. Ze was kritisch, Gerda. Op het vervelende af. Ze leek ook best klein in het echt. En ze kocht stomme dingen, knijpers bijvoorbeeld. Maar nu komt het. Gerda heeft zo fanatiek lopen flitsen, dat ik geen ene drol meer zie.
Ik heb daarom geen column kunnen schrijven, sorry.
Met Ham Jan gaat alles prima.
Tamara