Vuurzee wint tweede prijs in thuishaven Harlingen
Afgelopen zaterdag was het zover, onze eerste wedstrijd van het seizoen en mijn debuut als nieuwste vlam van de Vuurzee.
Door: Dian Damstra
Eind februari begonnen met trainen, worstelend met het in controle houden van de riem. Hoe dichter we bij 13 april kwamen, hoe nerveuzer ik werd. Een goede voorbereiding is het halve werk zeggen ze, dus ik heb van alles uitgeprobeerd; van verschillende handschoentjes tot watertankjes en kussentjes. Vrijdagavond voor de wedstrijd de hulp ingeschakeld van een van de andere roeisters en samen naar de supermarkt gegaan voor de benodigde boodschapjes. Krentenbollen, energiedrankjes en vooral niet te vergeten de alcoholische versnaperingen voor na de tijd.
Daarna begon het aftellen en zaterdagochtend 11 uur hadden we bij de sloep afgesproken. Met weinig slaap, buikpijn en zweethandjes van de zenuwen liep ik naar de sloep toe. Gelukkig kwam moeders nog een paracetamolletje brengen. Toen iedereen aanwezig was, konden we van de Zuiderhaven naar de Willemshaven roeien om daar nog even rustig aan te wachten tot de start. Nog even de laatste krentenbollen naar binnen gewerkt, zenuwplasjes gedaan, een dikke kwak vaseline tussen de billen en gaan met die banaan.
Het startschot klonk om 12:47 uur en we gingen los onder luid gejuich van onze trouwe supporters. De zenuwen waren bij de eerste slag gelukkig meteen verdwenen. Verstand op nul en trekken aan die riemen! Eerst een rondje Industriehaven om vervolgens het wad op te gaan. Ik heb me laten vertellen dat de golven erg meevielen, maar voor mijn gevoel vlogen we meters de lucht in. Ik had zelf nog maar twee trainingen op zee gehad en vond het een hele belevenis. Alle sloepen om ons heen en iedereen die fanatiek is, geeft steeds weer nieuwe energie.
Ik zat zo in mijn bubbel dat ik er bijna van schrok dat we alweer bijna bij de havenmond waren. Op de Noorderpier stonden de eerste supporters ons alweer aan te moedigen. Dit en de fantastische aanmoediging van de stuurman gaven een adrenalinekick om het laatste stuk alles te geven wat er nog in zat.
Met kippenvel op de armen is het nog gelukt om een sloep vlak voor de finish in te halen. Wat een magisch gevoel om die finish over te komen! Nu begrijp ik pas écht wat mensen leuk vinden aan het roeien. De schaafwonden tussen de billen, de blaren op de handen en de spierpijn achteraf is het allemaal waard.
En toen: de prijsuitreiking. Als kers op de welbekende taart met mijn eerste wedstrijd de tweede prijs gewonnen! Toen de Vuurzee genoemd werd, keek ik vol ongeloof om me heen en had ik niet zo snel door dat al mijn teamgenoten naar voren liepen… Maar er moest natuurlijk een prijs worden opgehaald. In de hoogste versnelling erachteraan om de beker in ontvangst te nemen. Vol trots en blijdschap heb ik die beker geen moment meer losgelaten! Deze overwinning hebben we met zijn allen goed gevierd tot in de late uurtjes.
Lemmer, here we come!
