Roeiend van Harlingen naar Terschelling
Onderstaand verslag van de HT-race ontvingen wij van Roeisloep de Vuurzee ‘de Vlammetjes’.
Afgelopen vrijdag 10 mei was het weer zover: de Koninginnerace van de roeiwedstrijden, de HT-race van Harlingen naar Terschelling. Weken van voorbereidingen, trainingen, zenuwen en weerberichten checken gaan hieraan vooraf. Traditioneel zijn we de donderdag voor de race met het team uit eten geweest bij onze sponsor Levels om nog wat krachtvoer te nuttigen.
De starttijd hangt van het tij af en was dit jaar pas om 14:00 uur. Dit gaf ons de mogelijkheid om lekker uit te slapen en genoeg te eten. Onze volgboot lag in de Zuiderhaven, waar een aantal teamleden de sloep ’s ochtends naartoe geroeid hebben om alvast samen te komen om de zenuwen te delen. Rond het middaguur was iedereen aanwezig en druppelden onze supporters die meegingen op de volgboot ook binnen. De supporters zijn goed verwend met taart, broodjes en soep van onze sponsoren Sieb’s Oliebollen, Homminga en Basta.
Om 12:30 uur zijn we onder luid gejuich van de supporters vertrokken om de sloep naar de start in de Willemshaven te roeien. Om 14:05 uur zaten wij met startnummer 18 in de tweede start. De uitdaging begint direct al bij het vasthouden van de startlijn en de sloep zo recht mogelijk houden. Dit ging niet bij iedereen goed, waardoor we na het startschot al in botsing kwamen met onze buren. Balen, maar wel goed voor de adrenaline.
Onderweg verloopt met ups en downs, het ene moment voel je je fantastisch met alle sloepen en volgboten om je heen en het andere moment ga je kapot en vraag je jezelf af waarom je dit doet. Al met al hadden we een lekker slagtempo te pakken. Onze stuurvrouw stuurde ons prachtig mooi het Schuitengat in, waar we aan de laatste kilometers van de race begonnen. Door de tegenstroom is dit voor velen het zwaarste deel. Terschelling komt tergend langzaam dichterbij tot dan eindelijk die finish in zicht is. Er stond heel veel publiek op de pier van Terschelling om iedereen aan te moedigen en dat geeft het laatste stukje kracht om die finish te halen. Kapot tot op het bot, maar door het prachtige weekend zijn die pijntjes ook snel weer vergeten. En als je eenmaal besmet bent met het roeivirus, dan wil je dit volgend jaar gewoon weer doen!
