Zo’n stukje van Marten Blom: Vrede op aarde

Van boven komen de flamenco-achtige klanken van mijn gitaar-oefenende zoon. Van buiten klinken de stemmen van bouwvakkers die elkaar van achter naar voren toeschreeuwen door het huis van de buurvrouw. Zagen en hamers verscheuren vrolijk de vredige stilte. Blijkbaar vinden zij dit het ideale moment om haar dakkapel te vervangen. Het was dan ook al zo’n tijd rustig, hier. Net als ik twijfel om naar de bibliotheek te gaan, wordt het stil. 15:00 uur, tijd om bij te beunen, neem ik aan. Wel, dan kan ik los gaan. Na het sporten vanmorgen heb ik koffie gedronken met de rest van de atleten. Dat groepje is fors uitgedund, momenteel. Eerst brak er een haar bekken, vervolgens werd een ander uitgerust met een nieuwe heup en een derde bleef met haar tenen aan de zijkant van de trap hangen, met alle gevolgen van dien. Ik durf hier niet neer te zetten dat het alle drie kneuzen zijn, want dat is vragen om er ook een te worden.

Meestal ben ik tijdens het sporten nog wel redelijk actief en assertief, maar tegen de tijd dat we aan de koffie gaan kak ik bijna altijd genadeloos in. Mijn grip op het Harlingens verslapt dan, omdat het eerst door mijn supertrage vertaalmachine moet. En altijd als ik denk dat we nu Harlingens spreken, schakelt er weer een om naar Hollands. Dat levert van mijn kant een hele hoop vage glimlachjes en overige niet van toepassing zijnde gezichtsuitdrukkingen op.  Ik moet denken aan een Belgische comédienne en haar gesprekspartner in een TV-programma dat ik ooit zag. Telkens als zij wat zei, was hij letterlijk 5 seconden stil, om vervolgens in een bulderend gelach uit te barsten. Op het laatst zij ze tegen hem: ‘Amai, wat is dat toch met u, luistert gij als enige met de satelliet mee?’ En één, twee, drie, vier, vijf: daar ging hij weer. ‘Whoehahahaa..!!’

Ik zeg geen: Whoehahahaa, maar het kost me moeite om te kiezen naar welk gesprek ik ga luisteren en ik leid mezelf ook nog eens af door te twijfelen of ik aan het personeel zal vragen of het volume van de muziek omlaag kan. Ik vermoed dat er wel parkinsonners zijn die dit herkennen. Ondertussen is het hier nog steeds vredig stil. Grote witte wolken zeilen traag door een strakblauwe lucht. Ik had niet verwacht dat het met dit stukje goed zou komen.