Zo’n stukje van Marten Blom: Verbouwe, je moet er van houwe

’s Morgens gaan er drie wekkers af, alle drie net niet gelijk. Er wordt gekreund. Vuisten dalen neer op uurwerken. Stilte. Dan komt er beweging in, onverstaanbare geluiden komen uit slaperige strotten. De douche gaat aan, het geklokklokklok van het koffiezetapparaat begint en borden worden uit de keukenkastjes geplukt. Bij het afdalen van de eerste verdieping naar de begane grond neemt de temperatuur met zeker 15 graden toe. De lucht hier is kurkdroog en vol met fijn stof. De vloerverwarming moet twee weken lang door een opstartprocedure, waardoor wij een indruk krijgen van hoe het leven eraan toe gaat in Zuid-Zaïre. Er volgen (nog steeds onverstaanbare) ochtendbegroetingen, het inschenken van koffie en het smeren van brood en crackers, waarna ieder in zijn eigen telefoonschermpje verdwijnt. Een voor een gaat er iemand naar de badkamer om de laatste hand te leggen aan zijn gebit of haar kapsel. Er strompelt iemand naar het kleinste kamertje van het huis. Om zeven uur smakt de deur dicht achter de kont van het eerste gezinslid, die er nog niet aan gewend is dat de voordeur niet meer klemt en daarom voor de zekerheid bijna de halve gevel meeneemt. Maar dat scheelt weer, dan hoeven de buren ook geen wekker meer te zetten. Wie er dan uit die deur komt, is elke dag weer een raadsel. En wie erin gaat, ook. Er hebben betonwagens, timmermannenbusjes en installateurauto’s voor gestaan en het komen en gaan is nog lang niet afgelopen. Ik heb timmermannen tot aan hun middel in het gelukkig nog vloeibare beton zien staan, schilders zien verdwalen in de wijdverspreide jungle van onze Zooi. Ik heb elektriciens met de moed der wanhoop in de muren zien boren, terwijl elektriciteitsdraden zich als boa constrictors om hun benen snoerden. Ik weet niet zeker of er aan het einde van een werkdag weer net zo veel specialisten de uitgang weten te vinden als dat er ’s morgens binnenkomen. Op de een of andere manier zou het me niks verbazen als ik twee maanden na de verbouwing nog een bouwvakker in mijn keukenkastje ontdek die ze vergeten waren mee te nemen. Ik ben benieuwd wie er wint - óf de bouwvakkers weten ons mannen opslokkende huis te temmen óf het huis wordt een alles consumerend zwart gat waar op den duur de hele straat in verdwijnt. We gaan het zien.