Zo’n stukje van Marten Blom: Van uw koffiekransjes en buurtfeesten-correspondent

Wat gebeurde er allemaal in Harlingen deze week? Bij de sport was onze toezichthoudster (wat strenger klinkt dan het is) weer terug van een reis naar Nieuw-Zeeland. Nu had ze genoeg te doen met het afstellen van rek-, strek- en verrektoestellen, maar ik wist er toch uit te halen dat ze ook ‘The shire’, oftewel de filmset van de eerste Lord of the Rings-film, met een bezoek had vereerd. Het dorp van de hobbits staat daar, ergens in Nieuw-Zeeland en wordt ook nog zorgvuldig onderhouden door tuinmannen en waarschijnlijk ook timmermannen en schilders, maar dat laatste neem ik maar aan. Tegen het einde van het sportprogramma werd er een nieuw onderdeel geïntroduceerd: een schijf waar je je evenwicht op moet zien te houden. Op het computerscherm erboven kun je dan oefeningen doen die corresponderen met hoe je beweegt op die schijf. Ik bak er vooralsnog niks van, maar elke week gaat het beter. Na het sporten is het koffiedrinken geblazen met de groep sporters die ik ‘de Harlinger Bastards’ heb gedoopt, naar het tv-programma ‘Benidorm Bastards’. Sinds ik geen auto meer rijd kom ik eigenlijk nergens, tenzij ik dat in mijn week inbouw. Derhalve is koffiedrinken met mijn Harlinger Bastards relevanter dan je misschien zou denken. Hier hoor ik precies waar en wanneer André Rieu gaat optreden en dat je bij zijn concerten niet te lang moet blijven leuteren, omdat de man een strak speelschema hanteert. En ik leer kritisch te kijken naar de kopjes cappuccino en hete chocolademelk die ik bestel. Zo zat ik, tot grote bezorgdheid van alle ‘Bastards’ een bakje cappuccino met zure melk naar binnen te werken. Een kenmerk van Parkinson is nu eenmaal dat het reuk- en smaakvermogen afneemt. De volgende ochtend namen we bij Waddenworkout, een ander, all-female-but-one sportgroepje afscheid van een vertrekkend lid. We zongen op de melodie van ‘zie ginds komt de stoomboot’ een afscheidsliedje voor haar. Ik had er ‘zie ginds gaat de stoptrein’ van gemaakt. Om de week af te sluiten was er zaterdag een buurtfeest. Onze straat is qua samenstelling fors veranderd, de laatste tijd, dus ik heb veel mensen gesproken die ik nog niet zo goed kende. De glühwein smaakte me opmerkelijk goed en nadat ik één van mijn ‘nieuwe’ buren op een gedetailleerd verslag van mijn hersenoperatie trakteerde vond ik het wel mooi geweest en kuierde tevreden met mijn vrouw naar huis, ervan overtuigd dat het half twaalf ofzo was. Dat was om acht uur ’s avonds. Uw correspondent aangaande theekransjes en buurtborrels zwaait bij deze af. Die Harlingers zijn ook net Hobbbits.