Zo’n stukje van Marten Blom: Stinkb(l)om

Er zijn wel eens van die dagen dat het dagelijkse onderhoud van dit 53-jarige lijf mijn strot uit komt. Dan strompel ik na het alarm van de wekker naar de douche, halfblind en met de denksnelheid van een groot zoogdier, zeg maar die van een walvis. De elektrische tandenborstel gaat mee, als ik er op tijd aan denk. Anders wordt het poetsen na het ontbijt. Nu, bij het schrijven, vergeet ik de drie pillen die ik bij het opstaan moet innemen, dus dat gebeurt in de praktijk ook wel eens. Maar ik vergeet dat hooguit een kwartier, dan gaan ze er alsnog in. Haar wassen en na het douchen met de trekker de cabine droog maken is nogal een opgave, omdat mijn rug ’s morgens nog niet echt wil buigen. Aangezien mijn oogleden uitdrogen en vervellen, moet ik een bepaalde zalf op mijn ogen smeren, die er ’s morgens ook af moet, anders is alles om mij heen in een vage mist opgelost. Afdrogen is best een langdurig karwei, waarbij ik regelmatig de stoel nodig heb, teneinde niet om te donderen. Voeg daaraan toe dat tegen deze tijd mijn zoon ook de badkamer in komt strompelen. Ik sta mijn sokken en onderbroek uit de onderste la te vissen evenals mijn broek en een schoon shirt. Als ik me daarin gewurmd heb (het liefst op de stoel, maar als zoon daarop zit, ga ik eerst gel in mijn haar doen en deo onder mijn oksels) moet ik nieuwe zalf op mijn oogleden doen. Tegen die tijd heeft mijn vrouw soms wel, soms niet, koffie gezet. Pas dan voel ik dat ik een baard als een ongeschoren kameel heb. Ja. Morgen weer. Even na zeven ondervragen we onze zoon of hij alles heeft (Portemonnee? Sleutels? Drinkfles? Brood?) en ga ik met hem mee naar het treinstation, gewoon voor de gezelligheid. Mijn vrouw gaat of thuis, of op kantoor aan het werk. Ik zit nog even met een bak koffie totaal niet op te letten terwijl Goedemorgen Nederland en het journaal nog steeds over het scherm denderen. Ik werk nog wat zooi weg uit de kamer, de keuken in en gooi de gordijnen open. Ik ga sporten, óf naar de bieb om te schrijven of te schilderen. Als ik gesport heb, begint ’s middags het hele ritueel weer opnieuw, inclusief zalf op de oogleden, schone kleren, noem het maar op. Geen wonder dus (denk ik dan) dat ik afgelopen zaterdag niet veel meer deed dan een joggingbroek aantrekken en op tijd mijn pillen innemen. En toen ik zondagochtend dacht dat dat nog steeds prima ging, waaide er een onverwacht briesje door ons huis, van mij naar mijn vrouw, zeg maar. Dat leverde voor haar een ervaring op alsof de verschrikkelijke sneeuwman net had liggen rollen in een open riool en nu gezellig even kwam knuffelen. Mannen, als je nog enige kans wilt maken bij je vrouw, of in sommige gevallen; vrouwen, als je nog enige kans wilt maken bij je man: doe dit anders.