Zo’n stukje van Marten Blom: Oorlog

Hoe dichterbij het komt, hoe minder we het erover hebben. Het is dan ook veel te groot om te bevatten. Is dit een moderne versie van 1913 of 1939, toen we aan de vooravond stonden van de eerste en de tweede wereldoorlog? Iedereen heeft het erover en niemand heeft het erover. Ik sprak iemand die van mening was dat de veiligste plekken om naar toe te vluchten waarschijnlijk Australië en Nieuw-Zeeland waren. Heb je nooit naar een film over WOII gekeken en gedacht: ik zou gewoon naar Engeland zijn gegaan. Of: ik zou bij het verzet gaan en ik zou ze mores leren. Ik zou, ik zou... of zou je helemaal niks? Zou je, om je gezin te beschermen, je kop intrekken en niks doen wat jouw kleine wereld in gevaar kon brengen? Er wordt gezegd dat we dat op grote schaal deden in die laatste oorlog. Of was daar niks van waar? Ik weet het niet. Ik was er niet bij. En daar zit, denk ik, wellicht de kern van het probleem bij oorlogen. We hebben het niet meegemaakt of we zijn het vergeten. We denken dat we die Russen eens een lesje moeten leren. Of die Chinezen. Wat stellen we ons dan voor als uitkomst: moeten alle Russen weg? En die Chinezen? En die Russen die nu protesteren tegen het lot wat die arme Navalny beschoren was? Hoeven die niet dood omdat ze aan ‘de goede kant’ staan? Hoe goed is deze kant als Trump zich weer in het zadel hijst? Oorlog is iets wat je niet moet willen. Ja, dat kan ik nu wel zeggen, maar wat nu als Poetin in míjn achtertuin staat (gelukkig is mijn achtertuin niet groot)? Antwoord: dat weet ik niet. Maar jij ook niet. Ik ben geen uitgesproken pacifist, maar om mij een agressor te noemen heb je wel heel veel verbeelding nodig. Deze hele tekst komt nu absurd op me over. Vertel het me maar. Dat het onzin is. Dat er helemaal geen oorlog komt. Dat we echt wel ons lesje hebben geleerd. Als je me dat weet te vertellen, ben ik je alleen maar dankbaar.