Zo’n stukje van Marten Blom: Ongemakkelijk woord

Dit moet toch een keer lukken? Het op papier zetten van wat ik hier bedoel. Kijk, het kan gebeuren dat je het zo pontificaal uitdrukt dat je je er bij wijze van spreken naakt bij voelt. En niet op een prettige manier. Dat zou het hele punt wat ik hier wil maken naar de knoppen helpen. Niemand loopt datgene waar ik op doel midden over straat te brullen. En een beetje Harlinger brult wat af. Maar iedereen, dat mag ik tenminste hopen, kent het. Maar als ik zeg dat het jou ook mogelijk overkomen is, en dat ik me eigenlijk niet kan voorstellen dat er mensen bestaan die het niet overkomen is, word je dan ook niet een heel klein beetje benieuwd naar wat het is? Het is heel gewoon en tegelijk heel bijzonder om het te voelen, maar je zegt het meestal niet. Dat hoeft ook niet. Nu lijkt het misschien alsof ik op de een of andere poëtische manier om de hete brij heen draai, maar de waarheid is dat ik het in de afgelopen jaren zo onregelmatig wel of niet geweest ben, dat ik me af begon te vragen of het ooit nog zo sterk kon terugkomen, zoals het vroeger was: zonder angst, zonder schroom. Blij of tevreden zijn haalt het er niet bij. Het uitspreken ervan bezorgt me de bijgelovige angst dat ik het tegendeel oproep en daarom schrijf ik het maar: soms, maar steeds vaker weer ben ik, nou ja, gewoon gelukkig.