Zo’n stukje van Marten Blom: Mazzel hebben

Dat zal je altijd zien. Vakantie voorbij en de zon begint te schijnen. Maar ik klaag niet. We hebben geen overstroming meegemaakt, geen bosbrand of tornado. Deze zomer gingen de beelden van gestrande Nederlanders eerder gepaard met natuurrampen dan lekkere strandbedjes. En dan al die padvinders die midden in een scouting-evenement uit Korea teruggetrokken moesten worden. Er bleef er één achter, geloof ik. Maar, nee. Dat was een Afro-Amerikaanse soldaat die zich gediscrimineerd voelde in het Amerikaanse leger en die dacht dat hij zich beter in Noord-Korea kon vestigen. Over een leuke vakantie gesproken. En dan heb ik het nog niet eens over Hawaii. Dat leek mij altijd nog de ultieme vakantiebestemming, die ik uitsluitend associeerde met surfen, bloemenkransen en zacht met de heupen wiegende hoelameisjes. Geen zwartgeblakerde dorpjes en heuvelkammen. Nee, dan Canada. Een land dat voorheen hooguit bekend stond als het geboorteland van Bryan Adams, staat van de ene dag op de andere bekend om zijn bosbranden. Net als Rhodos, Corfu en Evia. En Zuid-Frankrijk. Code Rood en duizenden mensen geëvacueerd.

Als je naar het nieuws kijkt, dan lijkt het net of dingen niet meer op een kleine schaal plaatsvinden, maar dat alles op wereldniveau gebeurt. De corona-epidemie ligt al niet zo vers meer in het geheugen, maar dat was natuurlijk wel een wereldgebeurtenis. Evenals de oorlog in de Oekraïne die maar door ettert en de klimaatcrisis, die steeds meer overeenkomsten begint te vertonen met rampenfilms uit Hollywood, zoals ‘2012’ en ‘The day after tomorrow’. Misschien gebeurden die dingen vroeger ook wel allemaal, maar dat kregen we eenvoudig niet te horen. Wat ik nu allemaal wil zeggen? Niks. Alles. Het was gewoon een erg hete zomer voor de wereld, maar de familie Blom is er goed vanaf gekomen. Dat is gewoon mazzel hebben.