Zo’n stukje van Marten Blom: Mark Rutte en Stephen King

Ik sprak onlangs een collega parkie, die nog niet zo lang geleden een DBS-operatie had ondergaan. Hij vroeg me hoe het mij was vergaan. De vraag overviel me in de zin dat ik er gewend aan ben om altijd overvallen te zijn over alles. Ik beschouw dat als één van de kenmerken van Parkinson in de vorm zoals ik het heb. Informatie gaat naar binnen, raakt in een administratieve rompslomp en de reactie hierop komt royaal vertraagd weer naar buiten. Om die traagheid te ondervangen merk ik dat ik over ga op een automatische modus. In dit geval, antwoordend op de vraag hoe het mij verging na die DBS, zei ik dat het ja hoor, prima ging. Dat is zeker waar in de zin dat ik, twee jaar later, eindelijk het gevoel heb dat dingen enigszins vanzelf gaan. Het komt tijdens het gesprek niet bij me op om uit te leggen dat dat ‘vanzelf gaan’ behalve de operatie het resultaat is van ruim tien jaar bakkeleien met het hele gezin. Het lijkt in elke fase van dit parkinsonavontuur wel of ik een flink brok ontkenning en selectief geheugen toe pas. Een beetje zoals Mark Rutte heel vrolijk verklaart dat hij dingen verkeerd onthoudt. Ik snap dat ook wel weer van mijzelf (maar niet van Mark Rutte); onaangename dingen zijn er niet om in te zwelgen, maar om zo snel mogelijk achter je te laten. Maar, weer zoals Mark Rutte, wil je geen enorme bulten onder je tapijt krijgen waar je zojuist je slechte geheugen aan het weg vegen was.

Dus, Klaas. In de periode na mijn DBS-operatie kreeg ik niet één, maar zelfs twee frozen shoulders, die slechts na maanden fysiotherapie over gingen. Wat ik je wél verteld heb is dat ik moeite had met woorden. Ik verwisselde woorden, zodat ik onbegrijpelijke zinnen uitbraakte. Ik had het over een ‘druppeldouche’, terwijl ik ‘afstandsbediening’ wilde zeggen. Toen mijn vrouw voorstelde om de vele berichtjes te beantwoorden die ik zowel op mijn telefoon als op mijn laptop had gekregen, kon ik er niets van maken. Laptops, telefoons, afstandsbedieningen: ik snapte er geen jota meer van en ik was als de dood dat ik wat verkeerd zou doen.

Wat ik ook vergat te vertellen is dat ik na de operatie wakker werd in een boek van Stephen King. Het was een verhaal over een bibliothecaresse die een beangstigend overwicht op mij had. Eigenlijk was ze een soort eeuwig levend, groot uitgevallen insect. Er kwam een punt waarop ik tegen mezelf zei: ‘Nu moet je kiezen, Mart. Is de realiteit de ziekenhuiskamer waar je op een bed ligt, of ga je met die enge boekenwurm van Stephen King mee?’ Ik ben nog steeds blij dat het de ziekenhuiskamer werd.

Dus, Klaas. Ik hoop dat ik op papier wat vollediger uit de hoek kom. Het was niet mijn bedoeling om te liegen, ik heb het me alleen verkeerd herinnerd.