Zo’n stukje van Marten Blom: Levitatie

Bovenstaande titel kwam tot stand doordat ik mijn zoon om een titel vroeg. Voeg daar aan toe dat het de bedoeling is dat ik hier schrijf over Harlingen of Parkinson, óf beide, en we hebben nogal een artikel deze week. En bedankt, zoon. Er is wel iets wat meteen boven kwam bij deze titel, maar… vooruit, ik vertel het gewoon. Er was eens een tijd dat deze schrijver jong was (19) en dat hij bij een tuincentrum werkte. Op het tuincentrum zelf kreeg hij het aan de stok met zijn ‘meerdere’, maar toch wilden ze hem niet kwijt, dus ging hij naar ‘de kweek’, waar allerlei jonge struiken groter konden groeien totdat ze rijp voor de winkel waren. De schrijver in spé ging een stralende zomer in, onderwijl allerlei buxusstruikjes in model knippend onder een gloeiende zon. Een verkoelende bezigheid was het bespuiten van de struikjes met insecticiden van een merk dat hij net zo snel vergat als hij het gelezen had. Hij werkte er alleen op zaterdagen en op een zaterdag stonden er nog twee pubers met zo’n tank op hun rug en een spuit in hun handen. Dat ontaarde al snel in volslagen chaos toen ze de Ghostbusters gingen nadoen. Ze zagen er totaal geen kwaad in om elkaar van top tot teen te bespuiten met spul waarmee je insecten zou moeten uitroeien. Halverwege de titanenstrijd kwam de baas het spel bederven. De eerstvolgende zaterdag stond de schrijver weer alleen te werken, dit keer op een uitzonderlijk hete dag. Het zweet liep in straaltjes van hem af en zijn hoofd gloeide als een elektrische kachel. Hij wankelde in de hitte en langzaam raakte hij in een soort koortsige trance. De hitte, de insecticiden en wellicht een stukje kater van het bier van de vorige avond brachten hem in een droomtoestand. Als hij nu eens… hij leunde naar voren, ging op zijn tenen staan en lette er goed op dat hij zijn rug gebogen hield. Een lichte duw met zijn tenen, en hij was los! Hij viel weer even, maar kwam met elke sprong langer en hoger van de grond. Totdat hij het veld met de struikjes hoog van boven zag. Niemand zag die 19-jarige knul tussen de struiken rondhippen. Of zag hem even later de schuur inlopen waar hij languit op een bank ging liggen. Een uur later kwam zijn baas binnenstormen. ‘Betrapt!’ zei deze. Maar de jongen trok van leer. Hoe hij de hele dag buiten in de hitte bezig was. En dat hij dan een tukkie van een kwartier deed. Nou? Mocht dat niet? Zijn baas was eigenlijk te overdonderd om er tegenin te gaan. En zo zullen we nooit weten of Marten Blom een paar meter boven een veld heeft geleviteerd, of dat hij een door bier en insecticiden teweeggebrachte zonnesteek heeft gehad. Hoewel ik gok op het laatste.