Zo’n stukje van Marten Blom: Hoop

Vandaag hupste de vloerenman opgewonden door ons huis. Hier is het oranje! riep hij, en hier is het zelfs groen! Hij zwaaide de vochtmeter enthousiast in het rond. Ik moet zeggen dat hij ons wel meesleepte in zijn enthousiasme. Is het werkelijk? zeiden we eerbiedig. Groen. Dat moet wel heel bijzonder zijn. En wat zegt u? Veertien dagen? Binnen veertien dagen ligt de nieuwe vloer in ons huis? O, dan kunt u de planning maken. Over veertien dagen. De enige die hier onverschillig onder was, was de betonvloer. Grijs en stoffig strekte hij zich uit, uur na uur, dag na dag en week na week in een imitatie van zijn grote broer, de Serengeti woestijn. Ja, het kan ook niet leuk zijn om die positie van centrale belangstelling te verliezen en afgedekt te worden met zo’n moderne, hippe, nieuwe PVC-vloer. Zie je, die betonvloer kán daar niet onverschillig onder zijn. Hij, oud, grijs en lelijk, wordt naar de ondergrond verbannen nadat hij ons maandenlang het leven zuur heeft gemaakt. Die nieuwe vloer, koestert hij ook zo teder de vloerverwarming in zijn grijze plooien? Nee. Zorgt hij voor een algehele stabiliteit in het huis? Neenee. En houdt hij al het vocht op afstand? Driewerf nee. Maar hij is mooi en niet stoffig en grijs en we willen je niet meer horen, betonvloer. Anders stampen we je onder de... o, daar zit je al.