Zo’n stukje van Marten Blom Held

Vanmorgen zat er even geen beweging in, maar waar dat nou aan lag is moeilijk aan te wijzen. Dan steun ik wat en als er dan iemand vraagt wat er is, volgt er een ingewikkeld verhaal over traag zijn en geneuzel over een pijntje hier en een pijntje daar. Precies zoals een goede vriend van me dat deed, realiseer ik me opeens. Altijd als we elkaar spraken zakte me de moed in de schoenen, want in no time had hij het over een pijntje hier en een pijntje daar, maar ook meer ingrijpende zaken, want hij had een serieuze waslijst aan aandoeningen. Maar in gesprekken werd dat een ding; al die kwalen. Op een dag raapte ik al mijn moed bij elkaar en zei in een poging tot assertiviteit: ‘Luister vriend, als je zo doorgaat, luistert er binnenkort niemand meer naar je. Er zijn nu eenmaal grenzen aan de hoeveelheid shit die je over iemand heen kunt storten.’ Einde vriendschap? Zou je misschien denken. Maar nee, de eerstvolgende keer dat we hem zagen, kwamen er om te beginnen heel andere verhalen uit zijn mond rollen, en dat terwijl ik me afvroeg waar ik in godsnaam de vermetelheid vandaan had gehaald om zoiets te zeggen. Dat zei ik ook tegen hem en hij zei op zijn beurt: ‘Nee, je had gelijk, want…’ enzovoort. Maar gaandeweg werden de gesprekken minder spastisch en de gezondheidsklachten werden minder taboe, maar meer casual, zoals: ‘Die nieuwe star wars film moet inderdaad geweldig zijn, en by the way, morgen wordt mijn blindedarm verwijderd en wat een goede nieuwe cd van Marillion is er toch uitgekomen!’ Daar was nog een beetje finetuning nodig, maar daar houdt het verhaal van mijn inmenging in zijn manier van communiceren op. Hoe hij verder opdroogde, is geheel op zijn conto te schrijven. Eerst tikte hij een vriendin op de kop, want die had hij nog niet. En toen kwam er iets over hem, wat ik alleen maar kan omschrijven als één grote ontspanning. Niet zo heel lang geleden spraken we met hem af in Giethoorn. Hij zat in een piepklein bootje en was ontzettend enthousiast over onze komst, want zijn vrouw en zijn maat durfden niet met hem mee. Dat schrijf ik deels toe aan de bijna vliegende storm die er die dag was, maar ook aan zijn voortdurende, maniakale, maar ook aanstekelijke gelach tijdens het boottochtje. Vanmorgen zag ik een foto van hem, ergens in Zuid-Amerika. Hij was, potverkaatje! aan het zwemmen met zeeleeuwen! Echt, als er één goed opgedroogd is, is hij het wel. Daar moet ik nou aan denken als ik loop te zaniken over mijn pijntjes. Ik heb tenminste een held als vriend. Doe dat maar na!