Zo’n stukje van Marten Blom: Ghostbusters

Het huis zit vol. Mijn vrouw werkt thuis. Mijn zoon is vroeg uit school en vergast eenieder aanwezig op prachtige gitaarballades. Dat ‘prachtig’ is niet sarcastisch bedoeld, hij is echt goed aan het worden. Alleen, schrijven vind ik ietwat moeilijk in combinatie met zo’n flamenco om me heen. Niet getreurd, ik voel al zo’n promotiedeuntje opkomen à la ‘Ghostbusters’. De bibliotheek helpt je uit de brand:

If  there’s too much noise

In your neighbourhood

Who ya gonna call  (Noisebusters!)

Die Noisebusters, dat is de bibliotheek, denk ik maar. Nu is de tijd voorbij dat je daar je vinger voor je lippen hield en ssst! zei, maar desalniettemin ademt de bieb een weldadige stilte uit als ik arriveer. Ik loop naar een tafel, maar daar zit iemand te werken. Ik loop nog even door, maar tafel 2 en 3 zijn ook bezet, dus 1 is hem. Ik ga zitten en zet mijn laptop open. Binnen 1 minuut stapt de jongedame die er ook zat op. Ik snuffel even aan mijn oksels. Nee, ik ben de deo niet vergeten vanmorgen. Misschien luistert zij ook naar ghostbusters: if there’s something weird in your neighbourhood... hoe dan ook, de laptop staat open en het verhaal, Sirenen (deel 2) zie ik in windowsverkenner staan. Daar wil ik verder aan werken, dus klik ik het aan. Computer zegt dat er een zeldzame vergissing in het spel is, en dat ik mijn verhaal in de cloud moet zoeken en dus online moet gaan. Is wel logisch, behalve dat.. ja, krijgen we dat weer! Mijn beveiligingsprogramma waarschuwt dat er allerlei boeventuig op het netwerk van de bibliotheek zit en dat wij (computer en ik) veel te fragiel zijn uitgerust om deze hordes terug te kunnen dringen. Vrijwel gelijktijdig komt er nog een bericht van Computer: Hij voelt zich helemaal niet meer up-to-date, hij moet nodig zijn vakliteratuur bijwerken. Wat een moment om dat te gaan doen, Computer! Maar ik heb weinig keus, dus ik zeg: OK. Onmiddellijk zegt Computer dat hij zijn vakliteratuur echt niet gaat bijwerken in zo’n gevaarlijke omgeving als de bibliotheek. Ik denk: ja, wat wil je nou? Maar ik sta schaakmat. Op het netwerk van de bibliotheek werken gaat niet en thuis ook niet.

Dit is allemaal de volgende dag geschreven. De verwarming viel vanmorgen uit, heb met steenkoude vingers getypt. Ze klimmen hier zelfs op de daken met allerlei gereedschap om me af te leiden, maar er was tenminste niemand anders in huis. Ik ben klaar. 

I ain’t afraid of no ghost.