Zo’n stukje van Marten Blom: Ernst Daniël Smid

Laatst werd ik door mijn zus opmerkzaam gemaakt van het feit dat Ernst Daniël Smid die avond op TV zou verschijnen. Nu meen ik wel te weten waarom mijn zus dat doet: Ernst heeft, net als ikzelf een DBS-operatie ondergaan (schept dat een band?) en ze weet dat ik altijd wel nieuw materiaal voor deze column kan gebruiken.

Maar even los van mijn zus: vooral toen ik nog niet zo lang ziek was, kreeg ik vaak te horen van veel mensen: ‘Dit moet je echt zien of lezen!’ Dan mocht ik naar een open hersenoperatie kijken, of naar een filmpje met Michael J. Fox (van Back to the Future die ook Parkinson heeft) die als een specht met zijn hoofd naar de interviewer zat te schudden. Of over boksen en dansen, dat het zo goed is tegen Parkinson. Ik opperde dat het dan ook wel interessant kon zijn om naar Ozzy Osbourne te luisteren, want die had ook Parkinson en ondanks dat maakte hij toch een fijne bak herrie. Ik deed hem wel eens na, maar dat mocht dan weer niet van mijn vrouw, want Ozzy was een idioot en ik niet. O. Okee. Maar even terug naar de tips om naar dit programma te kijken of dat artikel te lezen: waarom denkt iedereen dat je een nieuwe hobby hebt als je ziek bent? Waar men mij vroeger opmerkzaam maakte op een geweldige film of een nieuwe band, een expositie of op een geweldig stripboek, lijkt iedereen nu te denken dat ik Parkinson helemaal te gek vind. Maar nee, ik vind Parkinson eigenlijk behoorlijk k*t! Het is nogal een k*tziekte. Je denkt nu misschien dat ik boos ben, maar dat valt wel mee. Het is meer dat ik me nogal opwind over de absurditeit van hetgeen ik hierboven probeer duidelijk te maken.

Hou nu alleen niet op met parkinsonartikelen en tips voor parkinsonprogramma’s te sturen: ik kan het goed gebruiken voor deze column. Ik wilde alleen dat gevoel van absurditeit met je delen. Het gevoel dat over mij komt als ik tegen je zeg: hé, mijn WC is verstopt! En dat jij dan zegt: dat is nou ook toevallig! Ik heb hier een hele grote drol voor je.