Zo’n stukje van Marten Blom: Emotie

Koud. Het piept. Het kraakt. Je bent toch geen watje? Nee, maar Parkinson is sowieso niet voor watjes. Toch heeft die kou iets, ondanks alle fysieke ongemakken. Je moet je stevig inpakken: muts bijna over je ogen, handschoenen aan en je jas aan alle kanten dichtgeritst. ’s Morgens kost het wat meer tijd en moeite, je voelt je als een schildpad op z’n rug. De neiging is sterk om als een soort schimmel tegen de verwarming aangekleefd te blijven. Maar dat gaat niet helpen. Gaandeweg voel je toch weer kou. Bewegen moet je. De ene voet voor de andere. Nee, je hoeft dat niet zonder jas te doen. Daar word je geen bikkel van. Met uitzondering van die ene vader die op zijn kinderen stond te wachten, alweer jaren geleden. Waar iedereen snotpegels van een meter aan zijn of haar neus had hangen. Waar iedereen schaamteloos de regels der mode overboord gooide en teneinde het maar warm te hebben, jassen droeg die niet van dekbedden te onderscheiden waren en dingen op het hoofd plaatsten die wel theemutsen moesten zijn, daar droeg één man welgeteld één T-shirt (ja, en een onderbroek, spijkerbroek, sokken & schoenen). Als ik die man vroeg of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd was, zei hij steevast hetzelfde: ‘Kou is een emotie.’ Meer kreeg je er niet uit. Doe je dat nog steeds, Sido Smit?