Zo’n stukje van Marten Blom: Een goed begin

Het is tijd om weer wat zelfstandiger; wat ondernemender (als dat een woord is) te worden. De enige keren dat ik Harlingen uit kom, is zittend naast mijn rijdende echtgenote teneinde een controle-onderzoek af te leggen of om weer wat zooi weg te brengen naar de milieustraat. Wie heeft overigens dat woord, milieustraat, bedacht? Het leest alsof je naar een cocktailparty gaat, maar eigenlijk ga je naar wat ik zou noemen: een Troep Sorteer Centrum. Maar dit terzijde.

Voordat ik mijn rijbewijs eindelijk eens haalde, rond mijn dertigste, kon ik natuurlijk ook niet in Harlingen zitten wachten tot het werk naar me toe kwam. Gedurende het jaar dat ik in Australië doorbracht, kon ik me prima redden met liften, maar eenmaal in Harlingen wonend was dat geen optie meer. Liften was al jaren ‘uit’ in Nederland. Met een vouwfiets die mijn moedertje tweedehands voor me op de kop had getikt, een rugzak vol met blikken verf en heel veel bussen en treinen in en uit kwam ik waar ik wezen moest en kon ik doen waar ik toen goed in was: het maken van muurschilderingen. Weer later moest ik wel leren om ook op een meer praktische manier te schilderen; ik werd met veel vallen en opstaan een huisschilder/kunstenaar, mét rijbewijs. Totdat meneer Parkinson aanklopte en mijn rijbewijs weer innam. Sindsdien doe ik alles fietsend en lopend. Tot voor kort. Ik had nog wel wat geprobeerd met zo’n belbus, maar eerlijk gezegd gaf dat me te veel het gevoel dat ik op een plek zat die voor mensen met veel grotere klachten bestemd was.

Nee, ik moest laatst naar een orthopeed (zo’n voetendokter) in Sneek en besloot om gewoon met de bus te gaan. De eerste keer was ik een uur te vroeg en was er geen zitplaats meer over. Ik had geen idee waar ik mijn pas tegen aan moest houden en het leek alsof de hele bus vol pubers me in stilte uitlachte. Naar buiten kijken kon niet want de ramen waren beslagen.

De tweede keer nam ik een stuk taart in het cafetaria van het ziekenhuis, was perfect op tijd bij de halte en checkte foutloos in. Comfortabel voorin gezeten ontvouwde een stralende Friese voorjaarsdag zich voor mijn ogen. Een goed begin is het halve werk.