Zo’n stukje van Marten Blom: De Vliesbehangplakker

Tegen het einde van vorige week was er al onrust te merken onder het kleine regiment schilders dat bij ons aan de slag is. Ja, ze waren hartstikke mooi op schema. Ja, iedere specialist leverde zijn aandeel, maar... het waren de volgordes. Elke goede schilder weet dat de volgordes heilig zijn. Zo ga je niet nog eens enthousiast met de schuurmachine aan de gang, pal naast een partij die ontvet, geschuurd, gegrond, gekit, voorgelakt, geplamuurd en afgelakt is. Ergens in die heilige volgorde ontbrak er nog een schakel. De vliesbehangplakker.

Het was vrijdagochtend en de bel ging. Er stond één man voor de deur. Met één auto, zorgvuldig gestofzuigd en gewassen. Of hij koffie wilde. Ja, lekker. Maar hij ging er niet voor zitten. Dat zei hij niet, maar dat was overduidelijk. Hij had iets weg van een olympische sporter, die eerst een ritueel moest afdraaien, alvorens een uiterst complexe schroefduik door mijn trappenhuis te maken. Of een sensei, een menselijk wapen; hij was in elk geval het geheime wapen van dit betreffende schildersbedrijf. En toch was het een heel vriendelijke, volslagen neutrale kerel met een bril, niet zo groot, maar ook niet heel klein. En toch bleven de associaties zich maar opstapelen, terwijl hij zich voorbereidde. Hij plaatste een tafel exact in het midden van de kamer en schroefde er als een ware Lee Harvey Oswald een buisvormig apparaat aan vast. Hij draaide zijn nek even heen en weer, totdat hij de juiste - knak! - hoorde. Hij klakte een koffertje op tafel open en haalde de geluidsdemper, pardon, de behangsnijder tevoorschijn.

Terwijl ik deze waangedachten ter plekke stond te fabriceren, zag ik vanuit mijn ooghoeken delen van de kamer oplichten met vliesbehang waar seconden daarvoor nog niets was. Een koude rilling kroop over mijn rug; hoe kon hij tegelijk voor en achter me zijn? Ik ging maar even naar de bibliotheek teneinde mijn stukje van de week te schrijven en mijzelf te verwijderen uit de complexe banen van zijn choreografie. Even weg probeerde ik me het eerste gesprek tussen de plakker en zijn werkgever voor te stellen.

Werkgever: ‘Eh, ik begrijp dat je alleen plakt?’

Plakker: ‘Alleen plakken. En ik werk alleen.’

W: ‘Maar ik kan toch wel af en toe een leerling met je m…’

P: ‘Geen leerling. En ik werk alleen met mijn eigen apparatuur. Elke afwijking van het protocol kan dodelijk zijn.’

W: ‘Maar je kan toch wel een beetje flex…’

P: ‘Als je flex wilt, bel je Ronnie maar. Voor jou 10 anderen hoor.’

W: ‘Okee, okee! Je speelt het wel erg hard hoor! Maar ja, als je zo goed bent als je reputatie…’

P: ‘Ik ben beter dan mijn reputatie.’

En zo kwam het dat ik een paar uur later in een van top tot teen behanggeplakt huis thuiskwam. Ja, ik weet dat dit verhaal best wat sterk klinkt. Totdat je zelf met hem te maken krijgt. Met de vliesbehangplakker. Plakt sneller dan zijn schaduw.