Zo’n stukje van Marten Blom: De Grote Verdwijntruc

Minister Adema van Landbouw heeft mij de afgelopen weken behoorlijk beziggehouden en niet tot mijn genoegen. Eerst zou hij de knoop op Europees niveau doorhakken of er de komende 5, 10 of 15 jaar nog glyfosaat gebruikt mag worden. Dat interesseert mij, omdat dit bestrijdingsmiddel mogelijk naast kanker ook Parkinson veroorzaakt. Hij zou ja of nee stemmen op 9 oktober. Toen werd het 13 oktober, 10 november en vervolgens kwam het nieuws dat hij geen stem uit zou brengen. De tweede kamer was al tegen glyfosaat en eiste dat Adema gehoor zou geven aan haar advies.

Nu was mijn eerste gedachte: Adema, luister en zorg dat we die troep niet langer in ons milieu krijgen. Toen wees hij op het volgende: er is nog geen alternatief voor glyfosaat. Niet alleen Adema, maar ook meerdere leden van de Europese Commissie zijn bang dat men bij een verbod op glyfosaat en masse andere producten gaat gebruiken die nog schadelijker zijn omdat ze om te beginnen niet voor landbouw bedoeld zijn. Hoewel ik enigszins kan meekomen in die redenering, vraag ik me tegelijk af wat er gedaan is aan onderzoek naar glyfosaat en vooral door wie en voor wie. Tegenstanders van glyfosaat wijzen er namelijk op dat de onderzoeksrapporten die er liggen te eenzijdig en rooskleurig zijn.

Het past helemaal in het plaatje van het beleid dat het nu demissionaire kabinet al jaren heeft gevoerd: bij mogelijke problemen ontkennen en als het niet anders kan: ridderlijk toegeven en vervolgens met een heel grote stoffer alles onder het tapijt vegen. Het klinkt heel redelijk: nu wordt er verslag van gegeven dat Europa geen overeenstemming weet te bereiken in deze genuanceerde kwestie. Dat de kwestie genuanceerd en gecompliceerd is, moge duidelijk zijn. Maar ik vrees dat dit slechts aangegrepen wordt om weer een grote verdwijntruc toe te passen. Dat het witte konijn en het toeslagenschandaal binnenkort gezelschap krijgen van het Nooit Onderzochte Glyfosaat.