Zo’n stukje van Marten Blom: De dromenfluisteraar

Dromen en Parkinson, dat is een heel circus. Ik schijn daar veel bij te bewegen en een soort van hijgend gefluister bij voort te brengen. Hoewel ik die dromen vaak nog helder op het netvlies heb als ik wakker wordt (gemaakt), zijn ze bij het ochtendlicht wel verdampt. Wat ik wél weet, is dat ik die dromen als heel echt en intens meemaak. Van dat gefluister bijvoorbeeld, ik weet wel hoe dat gaat in mijn dromen: ik wil dan heel hard en duidelijk roepen. Dingen als: ‘Ben je nou helemaal van de pot gerukt?’ of: ‘Dat kan je toch niet máken?!

Dat komt er dan uit als: ‘hhven zjen nhlml vnne vot geznukt?’ en: ‘zzákan zje tonnie vssake?!’ Vaak hoor ik dan al naast me: ‘Heehee, wordt eens wakker! Heb je het weer druk met je vrienden?’ Nou, mijn vrienden zijn het zelden. Dit verschijnsel, van me niet verstaanbaar kunnen maken in een droom, overkomt me overdag helaas ook wel vaak. Dan wil ik gewoon een zin uitspreken, maar halverwege kom ik dan adem tekort. Nu moet ik zeggen dat dat beter wordt naarmate ik regelmatiger onder de mensen kom; oefening baart kunst. Maar die dromen houden me wel bezig. Soms heb ik het gevoel dat ik mijn droom kan sturen - des te frustrerender is het dan als je wakker gemaakt wordt. Heb je er net een beetje grip op - poef!- is het weer weg.