Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Het junkfoodparadijs

Hallo lief dagboek,

Vorig jaar schreef ik het al maar nu is de locatie ook bekend: de Burger King, die we in Harlingen zo ontzettend hard nodig schijnen te hebben, komt waarschijnlijk naast de nieuwe Maritieme Academie waar ze honderden jongeren kunnen aanzetten tot het verorberen van tig soorten hamburgers, nuggets, friet, ijs, milkshakes en God weet wat nog meer. Wat een gouden toekomst gaan die kinderen tegemoet en wat zullen ze de gemeenteraad dankbaar zijn! Goed werk jongens! En nu we het er kennelijk over eens zijn dat het volkomen normaal is om een junkfoodtent naast een school neer te zetten heb ik de volgende voorstellen: laten we zo snel mogelijk beginnen met meuk in die kinderen te proppen. Dus: plemp in elk flesje babymelk 10 eetlepels suiker. Prak door elk peuterhapje een halve fles ketchup. Laat kindjes hun eerste biertje op hun 5e drinken, de eerste e-sigaret op hun 6e roken en verras ze met een slof sigaretten op hun 7e. Wat maakt het uit? Naar de verdoemenis gaan we toch wel.

Ziezo, dat lucht op. Tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:

Zondag 8 oktober

00.20 uur. Was met vriendin L. aan de telefoon.

‘M’n kleding begint steeds strakker te zitten’, mopperde ze.

‘Ik hoorde toevallig laatst over een boek met veel makkelijke, gezonde recepten’, zei ik. ‘Zal ik het naar je opsturen?’ (L. woont in Spanje).

L. zweeg even. ‘Nah,’ antwoordde ze, ‘doe maar niet. Laten we voor dat geld maar gezellig uit eten gaan als je er weer bent.’

Dinsdag 10 oktober

Dagboek, zijn er woorden om de wereld te beschrijven waarin we leven? Zijn er woorden, om de beestachtigheid van de mens onder woorden te brengen? Ik heb het nu natuurlijk over wat er gebeurt in het Midden-Oosten, in Oekraïne en het onvoorstelbare... ach, ik zei het al: er zijn geen woorden voor. Ik heb ze niet in elk geval. Ik ben slechts vervuld van een groot verdriet en een grote moedeloosheid en zie het ontzettend somber in voor de wereld. Arme, arme mensheid. Wat doen we elkaar toch aan.

Woensdag 11 oktober

23.11 uur. Man en ik gingen vandaag ergens een kopje koffie drinken, het was NIET in Harlingen. Ik nam thee, hij koffie en op ons beider schoteltje lag een koekje. Een HALF koekje. Als je de twee helften tegen elkaar aanlegde had je een mooi, heel koekje. Vroeg aan de mevrouw die er werkte of dit normaal was waarop ze bedremmeld zei: ‘Als u nog een koekje wilt haal ik dat wel.’ Dat weigerde ik natuurlijk, want het ging niet om dat achterlijke koekje. Het idee.

Vrijdag 13 oktober

09.35 uur. Ik durf het verhaal nu echt niet meer te vertellen van die man die op vrijdag de 13e zijn huis niet uit durfde (hij nam vrij van zijn werk, werd in zijn huis gestoken door een wesp en bam, dood). Nu heb ik het verhaal dus toch verteld maar wat ik eraan toe wilde voegen is: is het ondertussen voor veel mensen in de wereld niet doorlopend vrijdag de 13e?

Dinsdag 17 oktober

‘Nog één miljoen huizen nodig’ las ik net. Dat zijn dus twee steden ter grootte van Amsterdam. Gezellig, nog meer betonnen blokkendozen en snelwegen erbij. Not.

19.47 uur. Vroeg me net af: waarom zeggen we: help - hielp - geholpen maar niet: ik holp

Woensdag 18 oktober

Droomde van Wopke Hoekstra. ‘Ik kan niet één verdienste benoemen waarvan ik zeg: nou, dat heb je toch maar mooi gepresteerd. Hoe kan het dat je dan toch zo omhoog klimt?’ vroeg ik.

‘Ik ben verbaal sterk’, zei hij. ‘Meer heb je niet nodig in de politiek.’

16.32 uur. Liedje van de week is Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd, blijft prachtig.

17.48 uur. ‘Wat gaan we eten?’ vroeg man. In zijn ogen las ik een peilloze somberte. ‘Gestoomde broccoli en gegrilde groente’, antwoordde ik.

Man knikte gelaten en liep weg. Ik hóórde hem denken: ik wou dat die Burger King hier tegenover kwam zitten.