BONIFATIUS deel 2 door Marten Blom

O ja, daar was ik gebleven. Daar waar Bonifatius nog gewoon Wynfrith heette, en pas geboren was nabij het Zuid-Engelse Exeter. Volgens de bron van vandaag, Historiek.net, was dat in 672. Wynfrith was rond zijn zevende levensjaar vastbesloten; hij wilde het klooster in. De protesten van zijn vader werden gesmoord in een geheimzinnige ziekte die als een teken werd opgevat; dit moest wel Goddelijke interventie zijn. Toen zoonlief eenmaal toegetreden was, deed de ziekte ook weer een stapje terug. Al in 716 wilde Wynfrith naar Friesland toe om als missionaris dit volk te bekeren. Het Angelsaksisch was verwant aan het Oudfries, dus had de missionaris het idee opgevat om dit volk in hun eigen taal toe te prediken. Maar eenmaal overgestoken naar het vasteland werd hem duidelijk gemaakt dat het politieke klimaat op dat moment niet erg gunstig was voor zijn plannen. In plaats hiervan reisde hij af naar Rome alwaar hij door paus Gregorius ll de naam ontving waar hij beroemd mee werd: Bonifatius, ofwel ‘hij die het goede doet.’ Hij kreeg, behalve een nieuwe naam, ook een opdracht mee: hij moest het volk dat ten oosten van de Rijn leefde bekeren. De Germanen dus. Hij werd ook wel ‘de architect van christelijk West-Europa’ genoemd. Zo stichtte hij een groot aantal kloosters en toen hij in 732 tot aartsbisschop werd benoemd, ging hij ook vanuit Beieren bisdommen stichten in Freising, Salzburg, Regensburg en Passau. Ook organiseerde hij grote concilia, grootschalige bijeenkomsten waarbij een zekere eenheid werd gesmeed over wat het christelijke geloof betekende. Het werd gaandeweg ook duidelijk waar hij niet van hield: het geloof zoals het beleden werd door de Frankische koningen en door de Ieren. De Franken hielden er een vrij losse vorm van geloof op na, waarbij het celibaat niet erg populair was en de jacht op wild juist weer wel. Maar bovenal zag Bonifatius de kerk van de Franken graag onder het gezag van Rome. De kloosters van de Ieren die op het vasteland van Europa opbloeiden zag hij als een ander probleem. Die kloosters kwamen ook wel bekend te staan als laagdrempelige centra van enorm veelzijdige kennis. Veel te laagdrempelig, als het aan Bonifatius lag. Het was uiteindelijk een heel bezig baasje dat, vrees ik, tegen een hoop schenen heeft geschopt gedurende zijn leven. En na het schrijven over Grutte Pier begin ik ook wel een patroon te zien in de reactie van Friezen op ‘nieuwigheid’. Eens in de zoveel eeuwen stuitert hier een overijverig persoon binnen, die gaat vertellen wat de nieuwste trends zijn. Dat combineert erg slecht met een volk dat gewoon zijn gang wil gaan.