Uit recent onderzoek blijkt dat creativiteit een gunstige uitwerking heeft op mannen in de leeftijdsgroep 40 tot 60 jaar met Parkinson. Dit kwam ter sprake toen onze zoon het advies kreeg om van akoestische gitaar naar elektrische gitaar over te stappen. Onmiddellijk spoelde een golf van dromen die mij sinds mijn puberteit niet meer beroerd hadden, over me heen. Ik barstte uit in een heel relaas over geluidsvervorming, shredden, de functie van de pick-up op een gitaar en hoe geweldig het was om je plectrum in de lengterichting van de snaar te schuren. En wat voor gitaren er allemaal waren: de Fender van David Gilmour, de Frankenstrat van Eddie Van Halen en de Ibanez van Steve Vai. En wat voor briljante gitaristen er zoal zijn. Van alleskunner Joe Satriani tot metal- en bluesgrootmeester Gary Moore, van de virtuoze Joe Bonamassa tot Zakk Wylde, de man die muren van geluid kon bouwen. Ik liep tegen instructiefilmpjes op YouTube aan ( learn to shred like Ed ), en in mijn hoofd hoorde ik alle solo’s van alle gitaristen die ik maar ooit gehoord had, als één lange medley voorbijkomen. Weet je, in mijn tijd (zei opa) hadden we nog geen gitaarleraren die les wilden geven in muziek die na 1900 geschreven was. Niet in Purmerend, in elk geval. ‘The Wall’ van Pink Floyd vonden ze ‘gegil’ en Queensrÿche ronduit herrie. Zover mijn ervaringen met muziekscholen. Ik kan me zelfs een les herinneren waarin ik met nog een leerling lekker aan het ‘jammen’ was en dat we abrupt onderbroken werden met de zure opmerking ‘dat we zeker dachten dat we heel muzikaal bezig waren’. Lekker motiverend. In elk geval kwam al dat gitaargedoe weer bij me boven en mijn vrouw zei: ‘Jeetje, ik wist niet dat dat allemaal zo bij je leefde!’ ‘Mwah, dat kan wel zo zijn’,,bromde ik, ‘maar het gaat nu toch om die gozer, niet om mij?’ Ik dacht: ik mag al schilderen, ik mag ook al schrijven, mag ik nu ook al gitaar spelen? Maar toen las ik dus dat artikel waarin stond dat creativiteit goed was tegen Parkinson. Ik ga er eens heel goed over nadenken. Seems like to shred like Ed is not so bad!