Op 11 april 1755 werd James Parkinson, in feite de ontdekker van de ziekte van Parkinson, geboren. En wel in Londen. Hij maakte gedetailleerde beschrijvingen van de kenmerken van een aandoening die hij destijds ‘the shaking palsy’ noemde. Vrij vertaald: de schuddende spierverslapping. Hij studeerde aan the London Hospital Medical College. Vanaf 1781 kreeg hij het druk: nadat hij trouwde met de moeder van hun zes kinderen nam hij in 1794 de praktijk van zijn overleden vader over, die zowel chirurg als apotheker was geweest. Maar natuurlijk moeten we dat wel in die tijd plaatsen: zes kinderen was eigenlijk nog niet veel voor een goede Christen en dat zijn vrouw het prima redde met het grootbrengen van de kids, blijkt wel uit het feit dat Parkinson in zijn vrije tijd ook nog lid was van allerlei clubs, zoals daar was: the London Corresponding Society for Reform of Parliamentary Representation, waarvan de leden verdacht werden van het uitbroeden van een complot om koning George III te vermoorden. Die beschuldiging werd overigens later ingetrokken.

Uiteindelijk kreeg hij bij leven weinig erkenning voor zijn onderzoek naar ‘the shaking Palsy’. Hij kreeg een beroerte waar hij op zijn 69e aan overleed. Het moest tot 1912 duren totdat de Amerikaanse J.G. Rowntree een artikel over hem schreef in een medisch tijdschrift, waarop zijn naam voor altijd aan deze ziekte verbonden bleef.

Bronnen: Wikipedia en Parkinsonfonds.nl.

P.s: ik schreef vorige week over het wel en wee van Thomas Mattson, dat had Thomas Matsson moeten zijn. Overigens zie ik dat zijn naam in alle niet-Deense media verhaspeld wordt, gelukkig was ik niet de enige.