Harlinger Humor: De scootmobielrace (deel 6)

Nee, dan Age Zijlstra, die had ’t beter voor elkaar. Vorig jaar behoorde hij oek bij één van de kanshebbers, maar oek hij kreeg toen last met de accu. Dat sal mij niet weer gebeure, bezwoer Age. Hij had an Bram Visser vraagt of die oek twee accu’s op sien scootmobiel kon montere. “Dan hef ik in ieder geval altied genoeg stroom.” Bram zag wel mogelijkheden, maar had ’t su druk met de opnames van de Harlinger kerst-CD dat die ’t helemaal vergeten was. Age was dan oek behoorlijk teleurgesteld. Bram voelde ’m oek wel wat schuldig en bedocht ’n oplossing. “Weest wat Age, ik hef wel wat anders voor dij.” Nieuwskierig wachtte Age af. De dag voor de race kwam ’n grote auto bij Ate sien huus voorrieden. “Daar is Bram”, liet Age an sien vrouw wete. Intussen was Bram al bezig ’t spul uut te laden. Toen Age de deur open deed, zag die ’n botsauto op de stoep staan. “Kiek”, laat Bram wete. “Hier must ’t met doen, ouwe seun.” “Lazer even ’n eind op je”, seit Age, as die ’t kermisautootsje staan siet. “Daar gaan ik niet insitten en trouwens volgens mij mag ik su niet met doen.” Bram bezweert bij hoog en laag dat ’t wel mocht, as d’r maar ’n elektromotor in sit. Eigenlijk had Age gien keus en stemde dan toch maar toe. En inderdaad Jan Kwatsje zag wel raar op toen Age met ’t ding op ’t stadhuus kwam om ‘m in te schrieven. Alle boeken en wedstriedregelementen wudden nazien. “Ik kan niks viene Age, doen maar met, maar volgens jaar niet weer met die flauwekul ankomme.”

Age had ’n slechte start en de motor viel oek nog uut. “Wie kan mij even ’n duwtsje geve”, schreeuwde Age naar ’t publiek. Nou is Age wel aardig populair in Harlingen, waardeur ’n man of drie over ’t dranghek klommen. Geert Kwast, vroeger postbode, was de eerste. As d’r één schaap over de dam komt... Tweede was Bertus Nieuwenburg en de derde die over ’t hek klom was Japie van Andel. Met sien drieën probere su te duwen, maar Age had per ongeluk de poot op de rem. “Hé je, smerige ezel”, seit Japie as die merkt dat d’r gien beweging in te krijen is. “De must dien poten van de rem hale.” Ogenblikkelijk het dit effect en de ’t botswagentsje vloog vooruut. Dat ging su snel dat Bertus languut op straat kwam te leggen. Twee gatten in sien spiekerbroek en precies op de knieën. “Dat is modern Bertus”, seit Jutte Galema lachend. “Daar lope su allemaal met.” ’n Paar gemene scheldwoorden vlogen over de Voorstraat. Japie en Geert geve nog ’n laatste duw en weg was Age.

Intussen had Germ Wierda sien koppositie weg geven mutten an Rikus Schoot. Elke keer as Germ deur de bocht vloog, probeerde Rikus binnendeur in te halen. Maar Germ siet iedere week de formule 1 races op televisie en had goed opletten hoe coureur Hammelton de bochten nam. In ’n oud boekje, waar vroeger de wanbetalers in vermeld wudden, waren nog wat vrije bladzijden waarop Germ de gegevens opschreef. Hierdeur wist hij tijdens de race ‘de deur’ steeds dicht te houden, su als dat in vaktermen hiet. Maar Rikus had Klaas Wierda als coaches langs ’t parcours staan. Die het ’n scooter en weet precies hoe je de bochten ansnije mutte. Af en toe zinde ’t rijgedrag van Rikus hem niet. Met ’n rooie vlag probeerde hij Rikus te waarskuwen om de bochten nog scherper te nimmen. Eindelijk na veertien ronden had dit succes. Germ was even sien concentratie kwiet, want zag ’n ouwe klant langs de kant staan. “Hé buuvre Griet”, en zwaaide even naar hur. Rikus zag ’t gatsje wat Germ open liet en glipte langs ’m. Nou leit Rikus op kop, gevolgd deur Germ en daarna Bruno Scheffer. Oek Age was intussen al aardig opskoten en lag vierde. De meesen langs ’t parcours klapten hun handen stuk. Dat kon nog reuze spannend wudde. “Zijn de bloemen al gearriveerd”, vroeg wethouder Le Roy bezorgd. “Die hef ik bij de Witte Kas besteld en su lang even bij Cor Snor in de kraam neer setten”, seit bode Age Zijlstra. “Maar dat kun je toch niet maken”, laat de wethouder wete. Maar Ate maakte wel vaker geintjes op ’t stadhuus en daar moest Le Roy nog wat aan wennen. “Nee meiske, die staan hier al”, en Ate wees op ’n emmer met rozen.

Intussen binne d’r nog vijf ronden af te leggen. De eerste vier hewwe ’n gat slagen met de rest, die eigenlijk as we eerlijk binne gien rol meer speule. Maar de vier sitte kort achter elkaar, de spanning stijgt dan oek naar ‘n hoogtepunt. Plotseling lope twee honden op ’t parcours. “Van wie binne die kringen”, roept Jan Nieuwenburg. Andries Schreur loopt roepend langs ’t hek. “Kom hier, kom hier, bij ’t baasje.” “Binne die dingen van dei”, laat Jan dreigend wete. “Ja”, su glipten uut mien handen. “Dat is dan mooi stom”,seit Jan.” Had die beesten thuus laten. Nou gebeure d’r straks ongelukken.” In de verte komme de vier voorsten al in zicht. De honden lope nog op ’t circuit, sterker één doet sien behoefte op straat. Jan van der Heide had al ’n seintje van iemand had en probeert handelend op te treden. Maar dat lezen we volgende week.
Wordt vervolgd
Yuppie 2011