Column DAT TREFT - Vederlicht

Ik was helemaal niet van plan geweest om ernaar te kijken en het is de schuld van mijn vader (is ‘Nationaal Songfestival’ het nieuwe ‘Topgear’, mannen?) dat ik er uiteindelijk toch mee ben geconfronteerd. De helft van de zendtijd werd in beslag genomen door veren in bipsen. Dat krijg je wanneer je twee artiesten naast elkaar zet en hen vraagt naar de prestatie van de ander. Zeg dan maar eens dat je vond dat je tegenstander een toondove fluitketel met zangambitie zo goed had weten te benaderen. Zoiets mag niet eens, van de omroep. Tros is gezellig, lachen, familie. Tros is hihi. Dus was iedereen leuk, fantastisch en hartstikke goed. Juryleden die - per ongeluk - toch niet zo gecharmeerd waren van een performance, zeiden iets als: ‘mooie jurk’. Het minste wat je kunt doen, in geval van bagger. Het optreden van Rafaëlla bracht de jury in een lastig parket. Het muzikale gedeelte benaderde bagger namelijk feilloos. Maar er was weinig jurk om een compenserend oordeel over te vellen. Dus stelde Stacey Hakkelhuizen voor dat de indiaan de volgende keer iets uit zou trekken en Rafaëlla iets aan. Opgelost, hihi. Tja, de verentooi van indiaan Joan. Die werd het mikpunt van spot. Stacey vond het hoofddeksel een beetje overdreven. Poehee. Overdreven. Joan had ook kunnen zeggen dat ze niet beoordeeld wilde worden door iemand met mintgroen haar. Die had ook op haar strepen kunnen gaan staan. “Tja ik weet het niet… ik ken het Songfestival niet zo goed”, had de jury-knaap rechts keer op keer gezegd. Waarom hij er dan wel zat, vertelde hij niet. Er viel niets te beginnen met deze jury, en de indiaan zag het ook. Joan hield wijselijk haar mond. En nam wijselijk de hoofdprijs mee naar huis. Net goed. Ugh.

Tamara

Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.