Column DAT TREFT - Sukkel

Een oranje bandje sierde zijn pols, zagen we. Het toegangsbandje voor het museum even verderop. Niet spannend genoeg. En nu zat hij hier, veertig meter boven de grond. Een beetje het alfamannetje uithangen op een rots, de dropstaaf, de kneus, de imbeciel. We vonden van alles. Maar zielig was het wel. Een meter of dertig lager schreeuwde een man aanwijzingen. Z’n vader. Hij lachte erbij, alsof het grappig was. Tig toeristen staakten hun tocht langs de krijtrotsen. Kneiterkrankjorum. Zoiets moeten ze gedacht hebben. Meisjes met blonde haren poseerden breed lachend voor het klif. Wijsvinger omhoog, klimknul als wanhopig stipje op de achtergrond. Nieuwste attractie van de toeristische trekpleister tegen wil en dank. Een dikke en een dunne reddingswerker doken op. Kneiterkrankjorum, je zag het ze denken. Zonder te dobbelen werd de oude man naar boven gestuurd. Geen touw, geen helm, en hoger dan tien meter kwam hij niet. Gekkenwerk. De omhooggeklommen reddingswerker gaf tips waar de jongen weinig mee deed en de redmeneer op de begane grond probeerde zonder bereik beter opgeleide hulptroepen te bellen. Het duurde lang. Te lang, vonden we na een uur. Met een cliffhanger waar we u tegen zeiden lieten we de man achter. We hielden hoop, voor de vorm, maar veelbelovend was het niet. De volgende dag renden we in de supermarkt als een malle naar het rek met kranten. Het was erg Deens allemaal, maar daar kwamen we uit. Goed nieuws. De 19-jarige had zijn beklimming overleefd. Of hij nog wel even de reddingsoperatie wilde betalen. Paar duizend euro. Geen museumbezoekjes, de komende tijd. Arme sukkel.

Tamara