Nieuws

Column DAT TREFT - Schatrijk

Door Jeroen Pietersma
?Ja schatje, beken het maar.? De vijftiger trok zijn vrouw naar zich toe. ?Wij zijn globetrotters.? Tegenwoordig verbleven de twee in Amsterdam, maar vroeger woonden ze toevallig in New York. Engels, Spaans, Italiaans, Portugees. De vrouw beheerste het, allemaal. ?Wereldburgers zijn we, schatje.? Schatje vond dat ook.

Vanaf het dek zagen we Terschelling langzaam krimpen; de kosmopolieten hadden Oerol gevisiteerd. De fietsen hoefden niet op slot en de omgeving was weer fabuleus. “Wij zijn echte Terschellingmensen”, mijmerde Schatje. Haar echtgenoot vond het - moest hij erbij zeggen - wel een beetje een isolated state. “Een welvarend eiland en dat in tijden van economische crisis. Ze worden rijk van ons.” Het stond hem tegen. Nee, dan Oerol. Oerol was fijn. Die buzz, die vibe, die moest je gewoon zien te catchen. Ik kreeg een chocoladekoekje en hoorde het nog even aan. Deze kaakjes waren excellent, vond de man van Schatje. Ik vond ze vies. We praatten wat over de Nederlandse taalverloedering, het woningtekort en de gebrekkige communicatieve vaardigheden van de huidige generatie en toen vond ik het mooi geweest. Kom, ik moest maar weer eens gaan, voor zover dat kon op een varend schip. Dat trof. Zij gingen er ook van tussen. Het werd frisser en un café in de salon leek hen wel wat. Ze zou me opzoeken op Facebook, beloofde Schatje. Haar zoon zocht nog een vriendinnetje. Mij werd niets gevraagd. Een paar meter verderop klonk gejuich. Een groepje reizigers was op het dek gebroederlijk achter een laptop gekropen voor Nederland-Portugal en we hadden gescoord. Samen met twintig anderen schoof ik aan. Af en toen viel het beeld weg en voor geluid waren we afhankelijk van een twintiger met een meterslange radio-antenne, maar wat maakte het uit. Het tegendoelpunt kwam niet uit de lucht vallen en de commentator werd cynischer per minuut. “De lucht is oranje jongens, er is nog hoop”, riep iemand strijdvaardig. We lachten, ook al was het loze hoop. Ik zag dat de man van Schatje ons van een afstandje bestudeerde. Plek zat, op onze unisolated orange state. Hij schoof niet aan. Te weinig globetrotter-allure. Tja. Wij zijn nu eenmaal best wel een beetje Nederlanders. Ik beken het meteen. Schatje.
Tamara

|Doorsturen

Buienradar



Agenda