COLUMN Dat Treft - Poedersuikerromance

Vanaf een trap in het midden van het schip schreeuwde het meisje door haar microfoon om aandacht. Want, jongens: “Hier is iemand die graag eventjes iets wil zeggen!” De aanwezigen begrepen het en brulden om Sinterklaas. Keihard. Een iele twintiger met stekeltjeshaar en een brilletje stond op van zijn tafeltje, een bleu kijkende vrouw bleef alleen achter. De twintiger had geen baard, dus de jeugd haakte af. Maar voor ons, grote mensen, werd het nu pas leuk. Blikken van “Och heden, hij gaat toch niet...” en “Als jij zoiets bij mij flikt, is het uit” golfden door het schip. Afgewisseld met besmuikte lachjes en valse hoop op een anticlimax. De stekeltjesharige klom de trap op en hield halt naast het meisje met de microfoon. Ja, hij wilde eventjes iets zeggen, zo tussen de boerenpannenkoeken en de warme chocolademelk door. Het jochie, want dat was-ie nog, richtte zich tot zijn timide tafelgenootje. Het collectieve ‘Hij-gaat-haar-hier-toch –niet... nee toch?’-gevoel werd groter. Oei. Wat zou zíj hiervan vinden? En hoelang houdt het stand als het zo begint? Begint het überhaupt wel, op deze manier? Is dat humaan? Het menneke barstte los. Hij kende haar sinds ze samen blabla-den en dat betekende dat ze nu toch al weer blabla-jaar bij elkaar blabla-den, en, nou ja, lang verhaal kort: Wil jij, lieverd, met mij trouwen? Dus toch. Zijn potentiële verloofde stond inmiddels naast hem op de trap. Nu ging het erom spannen. Ze keek nog steeds erg bleu, maar dat verraadde niets. Haar ogen stonden al hemels toen de keuze tussen een appelpannenkoek of een exemplaar met gember nog de belangrijkste levensvraag van de avond was. Haar lippen bewogen. Helaas. We verstonden er niets van. De jongen hield de microfoon wat dichterbij zijn vriendin of verloofde. “Ja”, hoorden we nu dan eindelijk. Ja? Ja! Hulde aan het paar. Het zou hartverwarmend zijn, als het niet komisch was. Helaas. Het was komisch. En onze pannenkoeken waren koud.
Tamara