Column DAT TREFT - Paardenkak

Meer dan tien centimeter moest eraf, wilde ik mijn coupe de stro-leil nieuw leven inblazen. Tien. Centimeter. Ik hoorde het. Maar ik wilde het niet weten. Kon mij het schelen dat ik de helft van de tijd als Jeroentje van Catootje door het leven ging. Het hele jaar lang had ik iets opgebouwd en dat zou nu in één vingerknip de put ingaan. Meh. Zo keek ik ongeveer. Meh. “Goed dan”, zei ik flink. “Knip maar.” De barbier kreeg groen licht en terwijl mijn blonde lokken wenend ter aarde stortten, vertelde de kapster over een man die dikwijls met zijn hondjes uit eten ging bij de McDonald’s. Hondjes. Uit eten. McDonald’s. Ik luisterde met een half oor. “Geen vrouw (…) Helemaal alleen.” Met een scheef oog staarde ik naar het haartapijt. Ze was serieus gebleven toen de man het haar vertelde, maar bizar was het natuurlijk wel. Bijna net zo bizar als die dag dat haar vader kokhalzend het huis binnenstapte. De kapster maakte een kotsgebaar om het verhaal kracht bij te zetten. Haar vader had even daarvoor met een wildvreemde vrouw gesproken en het gesprek was hem niet in de koude kleren gaan zitten. De kakmadam, want dat was het volgens de kapster, en haar vader hadden over paarden gepraat. Die had haar vader namelijk, paarden. Dat was nog niet erg kotswaardig. Wat daarna kwam wel. De kakmadam vroeg - en dit typ ik met mijn ogen dicht - of haar echtgenoot het misschien eens met één van de paarden mocht doen. Dat wilde hij zo graag. Leek hem leuk. Alsof ze hem de weg vroeg, zo normaal had ze erbij gekeken. Het haar op de vloer zag ik niet meer. Ik keek recht in de spiegel. En ik zag er vreselijk geschrokken uit. Je hoort een heleboel in de kapsalon. Meer dan je wilt weten.
Tamara