Column DAT TREFT - Okkeltje

Het gebeurde op een feestje in augustus. Het feestje was eerst best leuk en aardig. Eerst. Toen noemde iemand me per ongeluk ‘Heleen’ en begon het hele eieren eten. Heleen. Leuke naam, alleen niet die van mij. Heleen was de casus belli. Of ik wist hoe het kwam, dat hij me zo noemde. Nee, mijn naam was haas. Zonder blikken of blozen had het joch het hoge woord eruit gegooid. “Je ziet er helemaal niet uit als een Tamara.” Ik was meer een Heleen. Begreep ik? Nee. Ik begreep er niet veel van. Ik liep onbewust al dik zeventien jaar rond met het uiterlijk van een Heleen. Bizar. Waarom vertelde niemand me dat? Hoe zag een Tamara er eigenlijk uit, als ik er niet één was? En moest ik hier serieus mee aan de slag? Welnéé, troostte een ander. Ik was helemaal geen Heleen. Maar ook geen Tamara, sorry. “Ik vind jou meer een Lieke.” Heleen Lieke van den Berg. Lieke Heleen van den Berg. Ik stond al met één been bij de burgerlijke stand. Ik wilde wel met mijn naam door één deur kunnen. Zouden ze daar heus begrijpen. Hoewel, het was natuurlijk geen Destiny. Of Okkeltje. “Ik vind jou echt een Okkeltje.” Het zal je maar gezegd worden. Misschien stelde ik me aan. “Zeg”, zei een collega deze week. “Weet je waarom ik jou steeds Marit noem?” Ik wist het. Zowaar als ik Tamara heet. En ik wist genoeg. Geen andere naam voor mij. Onbegonnen werk.

Groetjes, Okkeltje