Column DAT TREFT - Nozem
Dat leek hem leuk, voor later. Best bijzonder, vond ik. Je zet de geboorte van je dochter toch tussen de rampen op de kaart. Gelukkig had hij ook het weer erbij geplakt. Na een klein halfuur in de trein wist ik hoe hij was geworden tot de persoon die hij nu was. Vooroorlogs. Kende een nozem-verleden. Mocht van zijn vader niet naar de kunstacademie. Werd afgekeurd voor de luchtmacht omdat hij met zijn lange benen niet in een vliegtuig paste. En nu was hij berggids. Ik keek naar zijn benen en de schoenen die eraan vast zaten en geloofde hem. Als kind speelde hij met luciferdoosjes (kun je heel grote werken mee bouwen) en keek hij naar televisies in etalages. Tegenwoordig stond dat ding 24 uur per dag aan voor de jeugd. En dat Facebook. Dat was ook niet alles. Nou moe. Het kon best handig zijn. Ik vertelde over die keer dat ik een slaapplek zocht en binnen twee minuten vond dankzij een oproepje op de website. De man was niet overtuigd. Facebook, daar deed zijn generatie niet aan. Niks van waar. Laatst ving ik een gesprek op van mensen die vroeger zeventig waren. “Heb jij Jaap al toegevoegd?”, hoorde ik. Dat ging niet over de ledenadministratie van klaverjasclub Op De Schop. Die nacht droomde ik - geen lulkoek - over een brandend bejaardentehuis. Vanaf een afstand kon ik de bewoners zien zitten in hun luie stoel. Niemand die het vuur opmerkte. Allemaal staarden ze glazig naar de televisie op hun kamer. Ik fietste naar huis en plaatste een berichtje op Facebook. “Brand in het bejaardentehuis. Help.” Het bericht werd, en dit vind ik zelf ook naar, massaal geliket. Hulp bleef uit. Van de brandstichter geen spoor. Ik sprak laatst een man met lange benen. Hij speelde vroeger met luciferdoosjes.
Tamara
Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.
Uw reactie