Nieuws

Column DAT TREFT - Naar de maan

Door Jeroen Pietersma
Een jaar of zes was ik, toen ik met veel pijn en moeite dertig glow-in-the-dark-sterretjes aan de onderkant van mijn hoogslaper plakte. Moe maar voldaan van de noeste arbeid klom ik op onze stofzuiger en reed ermee naar de kamer van mijn zusje. ?Kom?, sommeerde ik, terwijl ik mijn huishoudelijke apparaat soepeltjes voor haar kamerdeur parkeerde. ?We gaan naar de maan.?

Zusje deed open en klom enthousiast achterop. Naar de maan zeg, guttegút. Daar was ze nog niet eerder geweest. Eindelijk brouwerij in een leven vol kinderklei en Ministeck. Baby Born werd in de hoek gesmeten en samen toerden we per stofzuiger naar de maan, terwijl we in canon jaren negentig hitjes als ‘Flying to the moon and back’ blèrden. Oh nee, dat deden we niet. We waren kleuter en we spraken nog geen Engels. Of in ieder geval maar een klein beetje. Ik kon ‘skuon’ zeggen, maar dat bleek jaren later schoenen te betekenen in het Fries, en niet in het Engels. Het is ook al even geleden, hè. Misschien zongen we wel helemaal niet. Concentratie is belangrijk als je naar de maan gaat per Miele. De reis verliep gelukkig prima en al na een kleine tien seconden bereikten wij de bestemming. Van tevoren had ik mijn zusje aangeraden om haar ogen dicht te houden tijdens de ruimtetrip. De enorme hoogte zou haar alleen maar angst aanjagen. En daarnaast zou ze de dekens zien, die ik aan mijn bed had bevestigd ter verduistering van het heelal. Trots wees ik naar de sterren. Kijk, als we wilden konden we ze zelfs aanraken. Dat moest wel met beleid, want anders vielen ze. Zusje bleef erg nuchter tijdens haar allereerste ruimtereis. Geen complimenten over de bijzondere trip die ik - geheel belangeloos - had verzorgd, geen verbazing over het mooie uitzicht dat we hadden. Niets. En dat was jammer. Kom, mompelde ik, we moesten maar weer eens gaan. Teleurgesteld stuurde ik de stofzuiger weer richting aarde. Bleek dat ik mijn zusje op de maan had laten staan. Ik terug - ze was flink geweest en had niet gehuild - en daar gingen we weer.
Laatst vertelde ze me dat ze er niet was ingetrapt, “toen met die maan en zo”. Ik ben een illusie armer.
Tamara

 

Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.

 

|Doorsturen

Buienradar



Agenda