Column DAT TREFT - Kindercola

Niemand die anno 2012 nog met je meegaat naar Speelstad Oranje na het krijgen van een handgemaakte konijnenkaart (in 3D!). Al wordt iedereen nog zo keurig thuisgebracht, een zak zure matten en een plastic toeter rijker. Och, die tijd. Harry Potter-party’s (neem je bezem mee), goochel-feestjes (neem je toverstok mee) en bowl-partijtjes (neem niks mee, maar trek wel lelijke schoenen aan), man, we struinden ze allemaal af. Hoe vaak kwam het niet voor dat je brak van de Kindercola naar het volgende feestje kroop? Slopend. Hoorde je er een beetje bij, zat je in één maand geheid een keer of zeven in speelparadijs Ballorig. En tig keer in Sybrandy’s Vogeltjespark natuurlijk. Gingen we daar naartoe, dan huilde altijd wel iemand. Dat hoorde erbij. Was er weer een hummel verdwaald in het spookhuis. Tranenverspillerij, want linksachter in het krotje zat een groot gat in het hout, en daar kon je er gewoon uit. En geen fuif in het Vogeltjespark zonder dat er een feestganger van de houten draaischijf werd getorpedeerd natuurlijk. Dertig kinderen op een draaiend plateau, gangetje van honderdvijftig kilometer per uur. Linke boel, maar wisten wij veel. Wij waren jong en we wilden wat. Vaak moest er ook iemand kotsen in het Vogeltjespark. Niet in De Vlinder, die was te traag. Daar kotste je oma nog niet in. Maar in Het Bootje Dat Naar Beneden Sjeesde en Het Maantje Dat Over De Kop Ging was het wel eens raak. Vrijdag is er een verjaardagsfeestje in Haren. Er zijn vijftigduizend uitnodigingen op de bus gegaan. Mijn deurmat is leeg. Kan wel janken.

Tamara