Column DAT TREFT - Hakkebillen

Daarbij ken ik zelf een voetbalverleden. Dat speelde zich af op straat en er zit een smetje op sinds ik een deuk van anderhalf bij anderhalf in een geparkeerde auto heb gerend. Maakt allemaal niet uit, ik hoorde erbij gisteren. Hoorde, inderdaad. Heel eerlijk? Ik stapte halverwege al over. Dat zat zo. Ergens rond de vijftigste minuut vertelde de commentator een anekdote. Dat deed hij gedurende de wedstrijd wel vaker en meestal was het iets in de trant van: ‘In IJsland eindigen de meeste achternamen op ‘son’ en ‘dottir’. Of: ‘De in Griekenland woonachtige nummer zeven is dochter van een Kameroenese vader en een Nigeriaanse moeder.’ Aardige trivia, maar niet meer dan dat. Hoe anders was het rond de vijftigste minuut. Ik parafraseer: ‘Toen het stadion vanmiddag nog helemaal leeg was, vormden de IJslandse speelsters een kring op de middenstip. Vervolgens cirkelden de dames rond een vissenkom. In deze kom zat een oranje goudvis.’ Dat is toch fantastisch? Niks warmlopen of hakkebillen. Dansen rond een beest met schubben, hoppakee. De commentator ging verder met het verslaan van de wedstrijd. Eeuwig zonde, want hier zat een verhaal in. Waarom deden ze het? Was dit standaard? En vanwaar een oranje vis? Refereerden ze aan hun oranje opponent? Want dan ligt er tijdens IJsland-Frankrijk een blauwe vinvis in de kom. Ik zocht op internet naar informatie, maar het antwoord bleef uit. Er zit niets anders op: ik meld me aan bij het IJslandse vrouwenteam. Zodra ik meer weet, hoort u het van mij.
Tamara