COLUMN Dat Treft - Gekleurd

Vroeger leerde het kroost de cijferkunst tenminste nog gewoon met een telraam, beaamde ik. De man mompelde van niet. Nou zeg. In mijn ‘vroeger’ deden we dat toevallig wel. Dus. Het was beter hè, toen? Ik reikte hem de eerste woorden maar vast aan. Nu zou het wel losbarsten. “Och, meisje, in mijn tijd, en dan heb ik het over gans wat jaren terug, toen respect nog geen schaars goed was en je naar Amerika kon met de fiets, was geluk nog heel gewoon. Feesboek en Hijfs bestonden nog niet eens, toen. Moet je nagaan. Kun je het je voorstellen? Nee hè? Dat dacht ik wel. Maar weetje, grietje, we wísten niet beter. Het leven was eenvoudig. Kiezen tussen spelen op de pursonal kompjoeter of spelen met de tol, het hoefde niet. In het slechtste geval hád je niet eens een tol. Mocht je voor een duppie en een schelp kijken hoe de buurjongens van drie hutten verderop zich met het spelletje vermaakten. Als je dan in de weg stond, werd het knokken, ja. Gooiden we over en weer met speren. Zo ging dat toen. Dat deed je alleen als je ouders niet keken natuurlijk, anders had je nog een keer bonje. Dan sliep je voor straf gerust drie maanden in ’t kolenhok. In het gunstigste geval. Dat zou nu niet meer kunnen. De huidige kleuter zou het niet eens meer kunnen tekenen, een kolenhok. Jammer. Ze tekenen sowieso niet meer, denk ik. Rekenen idem dito. Vergane glorie. Pythagoras heeft nog bij mij op de basisschool gezeten. Een klas lager, maar met wiskunde deed hij mee met onze groep. Een stellige jongen was het. Eigenzinnig ook. Liep op z’n tiende al met een baard door de school, van A naar B. Op die leeftijd wisten we nog niet eens wat dat was joh, een baard. Ik kan me nog wel herinneren dat hij eens een jaar lang in het kolenhok heeft gezeten. Een geschilletje met de docent wiskunde en iets met vuurstenen, zoiets was het. Maar die tijd heeft hij nuttig besteed. Toen hij eruit mocht was zijn baard zwart en waren de kolen driehoekig. Stuk voor stuk. Is hij toen nog wereldberoemd mee geworden. Vraag me niet waarmee precies, want dat weet ik niet meer.”
Maar de man zei niets. Saai. “Wat moet ik hier nou mee?” vroeg een kleuter even later. In zijn handen prijkte een kleurplaat.

Tamara

Colums in de HC
Naast Tamara schrijven diverse columnisten in de papieren HC: Sybrich van schoener Avontuur, de Tobbedenker, kapper Houtman en Ouwe Neel.