Column DAT TREFT - Fauteuil

“Dit is mijn eerste keer met het openbaar vervoer en dan krijg ik gelijk dít”, jengelde een debutante na een halfuur. Een ander belde om de vijf minuten met ‘Hetty’ om te zeggen dat we nog niet reden. Ik vond hen vervelend en wilde naar huis. Naar welk huis, dat maakte me niet uit. Net toen we met z’n allen het treindak naar de filistijnen hadden gestaard, vertrokken we weer. De kans om honderd meubelbouwpakketten twee trappen op te sjouwen liep ik mis, maar dat was even niet anders. Met een uur vertraging arriveerde ik bij mijn nieuwe stulp in Utrecht. Daar zat meer vaart in, er stond zelfs al driekwart bed. Om te voorkomen dat het tempo zou inkakken, mocht ik me richten op B-klusjes. Het lospeuteren van streepjescodes en het kapotscheuren van stukken plastic, dat werk. Ik was er goed in. Zó goed, dat ik vond dat ik klaar was voor meer: ik ging een bureaustoel bouwen. Tegen alle verwachtingen in lukte dit. In de tijd dat ik het meubel in elkaar zette, monteerden mijn ouders twee kasten en een eettafel. Omdat een fauteuil nog ontbrak, reden we ’s avonds voor de tweede keer in één week naar Ikea. We maakten ruzie over de stoelkeuze, kwamen er niet uit, en kochten uiteindelijk een lamp. En toen, toen reden we per ongeluk de verkeerde ringweg op en waren we in Amsterdam. “Dan ga je maar mee naar Harlingen hoor, we rijden niet terug.” Vandaag ga ik weer officieel het huis uit.

Tamara