Column DAT TREFT - Avonduur

Ik braakte iets uit over verantwoordelijkheid en eigen keuzes. Het ouderlijk gezag bevond zich vanavond buiten de stad en daarom was ik nu noodgedwongen de wijste. Ik praatte als brugman tegen een lantaarnpaal. ‘Nou zeg, je klinkt alsof je het heel gek vindt.’ Dit was toch leuk? ‘Heel leuk. Kun je voortaan misschien iets eerder met die impulsieve ideetjes komen? ’ Nee, dat kon niet. Wie het plan eigenlijk had bedacht kon geen van drieën zich herinneren. Het begon in ieder geval met Parijs, ving ik op, maar dat was toch wat kort dag, zo op de late avond. En dus werd het Brussel nu. Nu. ‘Wij gaan, oké?’ Alsof ik iets in kon brengen. ‘Je red je reet maar. Mooie stad trouwens, Brussel.’ Wisten ze ook wat ze er gingen doen? Neuh. Wisten ze niet. Maar morgenochtend zou m’n zusje weer thuis zijn, geen zorgen. Madam hield woord. Om half tien belde ze me keurig uit bed. Of ik de deur ook even van de haak wilde halen, dan kon ze naar binnen. Het was toch Antwerpen geworden, scheelde weer mooi een halfuur. Ze hadden er met Russen gepraat, en met Roemenen. En met Vlamingen, die in een bandje speelden. Dit alles had in Harlingen nooit gekund, werkelijk waar. Een avontuur was het.

Tamara