Column DAT TREFT - Armoe

Dat Miguel tweeënzestig is en al jarenlang samenwoont met zijn Maria, dat doet er niet toe. Dat hun zwarte hond ongeïnspireerd Blackie heet, accepteer ik ook. Deze man kan een potje breken. De senior woont al tweeëntwintig jaar in een afgedankt riool. Tweeëntwintig jaar. De koppen van het echtpaar zien eruit zoals je zou verwachten van een koppel dat twee decennia lang ondergronds leeft en de frommelige kaken doen vermoeden dat Miguel en Maria niet meer alle tanden op een rijtje hebben. Samen met Blackie bivakkeren ze op zes vierkante meter. Een casa van krap anderhalf hoog en alleen een rond gat in het wegdek verraadt het verblijf onder de grond. Bizar. Wie niet uitkijkt loopt kans bij het stel in bed te belanden. Er staat namelijk een bed naast de televisie, het fornuis en de ventilator. En dan nog wat. Er staan twee Kerstmannen. Kerstmannen van misschien wel twintig centimeter hoog. Immens groot voor een woning van twee bij drie. Rioolhuis of niet, Miguel en Maria vieren kerst. Compleet met kerstboom, al staat die buiten. Ik vind dat mooi. En ik geneer me kapot. Wij hebben vorig jaar uit luiheid de eerste de beste kamerplant versierd met smurfenpoppetjes van de Albert Heijn. Een kerstboom was te veel werk. Als ik Miguel en Maria zou voorstellen een weekje van huis te ruilen de komende kerstdagen, dan weigeren ze. Daarvan ben ik overtuigd. Een kamerplant, kom nou toch. Wat een armoe.
Tamara