Cafetaria De Kombuis al 25 jaar een begrip in Harlingen

Daan is afkomstig van Texel en ging in 1977 naar de Harlinger Zeevaartschool. In die tijd werden de leerlingen door de Harlinger jeugd nog als ‘zeebaby’s’ betiteld. Ingrid Lindeman, een vrolijk meisje, was in die tijd 16 jaar en begon zich al stiekem wat voor jongens te interesseren. “Maar een zeebaby, dat nooit”, riep ze wel eens. Hoe anders zou het lopen.

Daan ging in Harlingen op dansles. Zo kon hij het toen nog strenge regime van de school een avondje ontvluchten. Ook Ingrid zat op dansles en zo leerden zij elkaar kennen. Als Ingrid tijdens een Engelse wals in de armen van Daan lag, droomde ze van liefde en geluk. Ondanks haar vooroordeel ten opzichte van zeebaby’s, klikte het tussen beiden enorm goed. Dit resulteerde in vaste verkering. Na de zeevaartschool moest Daan als dienstplichtige het leger in. Hij had mazzel en kwam op een ponton terecht, dat tanks naar Vlieland moesten overbrengen. Je kon het minder treffen.

Na zijn diensttijd kwam Daan voor twee maanden op de binnenvaart. Daarna werd hij matroos op een zogenaamde duwboot, om vervolgens op zandschip Amalfi te gaan varen. In die tijd was er ook al sprake van crisis en de werke-loosheid was groot. Zijn ontslag betekende weer naar werk zoeken en toen kwam hij als bakschipper bij de firma Kooijman te werken. Helaas stopte het bedrijf en Daan stond weer op straat. In 1982 trouwden Daan en Ingrid. Daan bleef drie jaar zonder werk en deed allerlei afzonderlijke klusjes, tot hij in 1985 als gediplomeerd scheepskok bij de firma Wagenborg op een coaster kon komen. Na anderhalf jaar speelde een hernia hem parten en keek Daan om naar ander werk. In gedachten wilde hij wel iets voor zichzelf beginnen. Maar eerst werd hij in het Posthuys op Vlieland chef-kok.

Een eigen bedrijf trok hem toch nog steeds en op een gegeven moment deed zich de kans voor. Hooisma sr. die een drankenzaak had, tipte hem dat er geruchten waren dat Klaas Hamstra met zijn frietkraam op het Zuiderplein wou stoppen en een opvolger zocht. Daar had Daan wel oren naar en op 5 februari 1988 werd hij gebeld of hij nog interesse had. “Ik ging meteen op de fiets naar Hooisma en toen samen naar de bank, want ik had geen stuiver.” De bank deed erg moeilijk en Hooisma liet Daan weten: “Gaan maar even naar buuten ouwe seun, ik praat nog wel even.” “Wat er toen gebeurde weet ik niet”, zegt Daan. “Maar een kwartier later mocht ik weer binnen komen en was de zaak geregeld.”  

Lees het volledige verhaal in de HC van vrijdag 1 februari.