Voetbal

Walking Football

Jammer, ik kon d’r deze keer niet bij weze. Dan mis je toch wat. Ik hef ’t vaak over anderen had die blessures hadden, maar nou was ik zelf an de beurt.

Door Ubbo Posthuma

Was zaterdagmiddag bij mien kleinseun an ’t kieken. Die jonge kan leuk voetballe (het die van sien opa dink ik). Natuurlijk nim je de camera dan met voor wat sportieve foto’s, altied leuk voor later. De scheidsrechter floot af en de wedstried was eindigt met 0-2 verlies. Met dat de scheids einde wedstried floot, dink ik nog even ’n mooie foto’s van de jongens te maken as su ’t veld afkomme. Dus ik op ’n draf naar de hoek waar ze komme suuden. “Set je mien seun d’r oek even op”, klonk ’n vrouwenstem. Ik kiek achterom en...p ats daar lag ik lang uut. Met mien poot in ’n voetbalnet. ’n Verplaatsbaar doel stond net even over ’t pad heen en wie komt daar met sien poot in! Maar de klap was heftig en ik moest even bijkomme van de schrik.  Gelukkig bleef ik bij mien positieven, maar wel ’n bloedneus en wat kneuzingen. Oek kreeg ik de camera teugen mien bakkes. Phoe, bloedde as ’n rund. Maar waar ze weg kwamen weet ik niet, binnen no time had ik zes vrouwen om mij heen staan. En niet de minsten. De één depte mien bebloede gezicht, de ander plakte ’n pleister op mien hand en nog iemand streek mij deur ’t haar. Wat dat betreft suuden je ’t vaker doen. Maar nee jongens, bril kapot, fotolens kapot en mien mobiel deed ’t oek niet meer, wat ’n ellende. Maar afijn ’n bakje koffie in de kantine om de schrik even te verdrieven. Direct boden dames an om mij per auto naar huus te bringen. Maar ja dan krij je later oek weer praatjes. Nee ik gaan wel alleen, heel vriendelijk anboden. Maar mien dochter, de schat, vertrouwde ’t niet en bleef achter mij riede. Nou ’t ging allemaal heel goed. Ik wil toch iedereen even bedanke voor de behulpzaamheid en de berichten op Facebook, geweldig wat ’n medeleven.

Maar nou hef ik niet zulk mooi nieuws. Jan Zeilmaker wudde in één van mien verhalen noemt zijnde dat hij op de terugreis van ’n wedstried sien gebit in ’n emmer urine liet vallen en ’t weer in sien mond had stopt. Ik had ’t an de tafel bij Walking Football weer van Nico Beuker hoort. Maar ’t bleek Jan helemaal niet te wezen. Nico had zich in alle onschuld vergist. Jan Zeilmaker had natuurlijk de smoor in, ja logisch. Eerlijk gezegd was hij woedend. Toen Nico dit hoorde trok hij geliek ’t boetekleed an en toog nog die zelfde dag dat hij ’t ‘nieuws’ hoorde naar Jan toe. Die liet ’m binnen en Nico vertelde ’t hele verhaal. “Maar dat bin ik helemaal niet weest Nico ouwe seun . Ik voetbalde in ’n ander elftal.” Nou Nico bood direct sien welgemeende excuus an en dat is toch klasse van die jonge. “Jan ik hef nooit de intentie had om dei te beschadigen. Ik bin fout weest en nogmaals excuus hiervoor. Ik hef mij volkomen in de naam vergist. Wie ’t dan wel was, ik weet ’t niet meer. ’t Is zeker al meer dan 40 jaar leden.” Gelukkig nam Jan ’t sportief op, maar su kan je gauw wat heibel in de tent hewwe. Ik voelde mij oek wat schuldig omdat ik ’t plaatst hef. Zo zie je maar weer, ’n ongeluk sit in ’n klein hoekje. Nou vrienden we gaan weer over tot de orde van de dag. Dit was weer ’n UP date, tot de volgende keer.

 

|Doorsturen

Buienradar



Agenda