Zo’n verhaal van Marten Blom: Sirene - Epiloog

Wat er gebeurde in Sirene 13: De eenheid, een samengesteld monster van vele zeedieren, richt grote schade aan, zowel in de jachthaven als in de veerbootterminal en het omliggende havenplein. Het wordt echter bedwongen door de raad, die Tibetaanse technieken in de strijd gooien. De eenheid is verslagen. Hoe gaan de talloze getuigen uitleggen wat ze gezien hebben?

De TV stond aan in de Bolder. Voor één avond was de campingkantine annex muziektempel gesloten voor toeristen. ‘Gemeente-overleg i.v.m. schade door windhoos’, stond er met krijt op het zwarte mededelingenbord gekalkt. De yakherder schonk het bierflesje zorgvuldig leeg in zijn glas, terwijl zijn oren nog steeds registreerden wat er in het journaal werd gezegd. ‘De New York Times sprak deze ochtend van een wel zeer overtuigend geplande hoax op een eiland voor de kust van the Netherlands’, zei de nieuwslezer van het NOS Journaal. ‘Het eiland in kwestie is natuurlijk ons eigen waddeneiland Vlieland, waarvan momenteel een eindeloze stroom filmpjes de ronde doet op Youtube, Instagram en ga maar door. Een woordvoerder van de gemeente Vlieland ontkende noch bekende dat de filmbeelden, waarin een soort prehistorisch monster te zien is dat het gemunt lijkt te hebben op de haven van het eiland, echt zijn. Wel wilde hij ons toevertrouwen dat de publiciteit rondom de recente gebeurtenissen het eiland bepaald geen windeieren heeft gelegd. Niet alleen is er momenteel een ongeëvenaarde run op tickets voor de veerboot ontstaan, ook de zomerverblijven zijn voor de rest van dit jaar volgeboekt. En dan hebben we het nog niet eens over de petjes, shirts en sjaaltjes die als zoete broodjes over de toonbank rollen.’

Er kwam een breed grijnzende toerist in beeld met een shirt waarop stond: ‘Move over, Loch Ness, Vlieland has a monster that REALLY kicks ass!’ De nieuwslezer ging verder: ‘Ik zit hier aan tafel met publiciteitsexpert Luyder Schreeuwe. Luyder, dit is toch niet de eerste keer dat er zo’n grootschalige hoax wordt uitgevoerd, wat maakt dit staaltje van Fake News dan toch zó uniek?’ Schreeuwe zette zijn vingertoppen tegen elkaar. ‘In één woord: coördinatie’, zei hij. Hij pauzeerde dramatisch, toen: ‘Kijk, iedereen weet dat je met een green screen alles in beeld kan toveren wat je maar wil. Wat moeilijker is: iets neerzetten wat er niet is en dat dan filmen op een manier waarbij alle metingen tussen camera en onderwerp precies kloppen.’ De nieuwslezer schudde even met zijn hoofd.                                                                                                 ‘Sorry, je zal toch even...’

‘Geleuter’, bromde de yakherder. Hij knipte de TV uit en wendde zich tot de raad. ‘Maar wel geleuter wat ons heel goed uitkomt. Als je tegenwoordig iets heel erg verborgen wilt houden kan je het ’t beste met heel veel bombarie in beeld brengen! Want dan weet je zeker dat niemand je gelooft.’

‘Het havenplein is alweer helemaal schoongeveegd en de veerbootterminal moet eind deze week af komen’, rapporteerde Karlijn. ‘We hebben ook gemerkt dat zelfs de mensen die oog in oog hebben gestaan met de eenheid, beginnen te twijfelen over wat ze gezien hebben. Een windhoos begint langzaam maar zeker een meer geschikte waarheid te worden dan een verhaal over een zeemonster. Natuurlijk zijn er altijd mensen die een minder comfortabele waarheid blijven aanhangen, maar die zijn hetzelfde lot beschoren als de wappies in coronatijd: niemand gelooft ze en ze staan een beetje voor lul bovendien.’

In de raad klonk wat gegrinnik op. Gerben Koudenburg nam het woord: ‘In de jachthaven wordt ook hard gewerkt. We hebben het verhaal van de windhoos daar aangevuld met een verhaal over een verbouwing die al een tijdje op handen was. Gaat ook goed, dus. Voor het moment wil ik de vergadering sluiten. Er zijn genoeg details te bespreken, maar ik denk dat we morgenavond een wat completer beeld van de situatie hebben. Morgenavond, negen uur en dan weer zoals vertrouwd in de Noordwester op zolder.’

Na afloop reden de yakherder, Karlijn en Eric naar Karlijns kleine huisje bij ’t Posthuys. Eric bouwde buiten een vuurtje en de fles met Juttertje kwam ook weer tevoorschijn. Op een gegeven moment zei Eric: ‘Hoe zit dat nou met dat zeevolk? Die Sirenen? Zijn dat nu vijanden of vrienden?’

‘Geen van beide,’ zei de yakherder. ‘Ze zijn familie.’ Karlijn keek scherp op toen de yakherder dat zei. ‘Jaja’, zei Eric, die in het vuur porde. ‘En dat bedoel je symbolisch, zeker? Je praat net zo mistig als die andere ouwe zakken in de raad! Wees eens duidelijk, man!’ De yakherder stond op. ‘Mistig?’ zei hij. ‘Ik ben je vader, man! Hoe duidelijk wil je het hebben! Ja, en van jou ook’, wierp hij een verbaasde Karlijn voor de voeten. ‘Zarasa is jullie moeder, Owi Funur jullie tante…’ Zijn stem stierf weg toen hij de verbaasde uitdrukking op de gezichten van zijn zoon en dochter zag. ‘Sorry,’ zei hij tenslotte. ‘Dat was niet de manier waarop ik het wilde vertellen. De waarheid is dat het állemaal familie is, de raad; het zeevolk… man, de helft van onze familie leeft onder water! En nu hadden we gelukkig een gezamenlijke vijand: de eenheid. Maar jullie hebben ook wel gemerkt dat het geen koek en ei is tussen de raad en het zeevolk… Maar laat ik eerst over ons gezin vertellen, daar hebben jullie recht op…’

De yakherder en zijn kinderen spraken nog lang door, die nacht. Daar kunt u nog veel over lezen in het volgende deel: ‘Sirenen’ (let op die tweede ‘n’ in de titel). Maar ik ga eerst nog wat anders schrijven voor volgende week.

Einde Sirene deel 1.