Zo’n verhaal van Marten Blom: Made in China

Brandon smeet zijn schooltas op de treinbank tegenover hem en viste zijn Matthijs van Nieuwkerk uit zijn binnenzak. Het mannetje, dat net zo hoog was als een mobiele telefoon, begon met een helium-stemmetje te kleppen: ‘...HennyVrientenlegtuitwaarBelleHélèneechtovergingenWouterBoszalaantonendathijgeen draaikontis...’ en kreeg een tik met duim en wijsvinger tegen zijn achterhoofd van Brandon.

‘Niet zo hyper, hè Matthijs! Het is DWDD, niet ADHD!’ Het mannetje wreef over het grijze vogelnest waaronder zijn kleine hoofdje schuil ging, en vervolgde: ’Wouter Bos zalaantonendathijgeendraaikontisen...’

Brandon zuchtte: ‘Dude! Die gast is écht onverbeterlijk! Die lult nou echt vijf kwartier in een uur!’ Zijn beste vriend Wesley, die de andere vier zitplaatsen aan zijn kant van het gangpad in één keer opeiste, zei: ‘Maar ik weet waar je die gescoord hebt, gast!’ ‘Serieus? Hoe zou jíj dat nou weten, man!’ zei Brandon.‘Omdat ik deze...’ Wesley rommelde geheimzinnig in zijn binnenzak, ‘...volgens mij bij dezelfde Chinees heb besteld!’ En Wesley tilde een hevig tegenspartelende Geri Eijckhof aan zijn spectaculaire haardos uit zijn binnenzak. ‘Wauw!’ zei Brandon. ‘Die doet ècht pijn aan je ogen!’

‘Wel, hè?’ Wesley gilde het uit van de pret. ‘Maar gast,’ zei Brandon op meer vertrouwelijke toon. ‘We zijn wel genaaid, hè, dat weet je toch?’ ‘Je bedoelt de size?’ zei Wesley. ‘Hé, ik wist dat wel, man, wat zou ik met een extra large Geri moeten?’

‘Ja, okay, okay’, haastte Brandon zich. ‘Ik zou ook niet weten wat ik met een life size Matthijs zou moeten. Wie was die gast eigenlijk? Leeft -ie nog?’

‘Mwôh,’ zei Wesley. ‘Had zijn eigen talkshow in de jaren tachtig van de vorige eeuw, geloof ik.’

‘Hij had een wát ?!’ zei Brandon, die niet zo into geschiedenis was. Daar raakte Wesley ook maar van in de war, dus zei hij: ‘Een tálkshow, gast! Net als een YouTuber!’

‘Zég dat dan, gast!’ zei Brandon. ‘Als je YouTuber bedoelt, zég dan YouTuber! Niet Tokkieshow, of weetikveel. Hé, Matthijs! Laat Geri ook effe uitpraten, man! Niet cool!’ En de mini-Matthijs kreeg weer een pets tegen zijn achterhoofd. Het was even stil tussen de twee vrienden. En op dat moment riep een stem: ‘Hé, losers!’ Het was Bobby, een best wel populaire eindejaars met een Mega Grote Bek, aldus Brandon en Wesley in elk geval, die net eerstejaars waren. Het was niet nodig om op Bobby te reageren, aangezien uitsluitend híj aan het woord was in de meeste monologen die hij voerde. ‘Als jullie losers klaar zijn met jullie barbiepoppen te spelen, mag je wel even kijken naar de Hot Chick die hier naast me zit!’

Wesley en Brandon keken elkaar even aan, draaiden met hun ogen en slenterden het gangpad op, naar Bobby toe. Matthijs en Geri stopten ze weer in hun binnenzakken. Alleen Geri protesteerde. Matthijs had genoeg gehad. Ze stuitten op een bijzonder tafereel. Breeduit grijnzend zat Bobby, zo cool mogelijk, met zijn arm om de schouders van een wonderlijke Madonna. Wesley en Brandon moesten even twee keer kijken. Of eigenlijk wel vaker. Om te beginnen was deze Madonna erg bleek. Zeg maar wit. En er was nog iets. Een dunne naad liep helemaal door van Madonna’s hoofd naar de zijkant van haar armen en benen, onder haar voeten en via haar andere kant weer omhoog. Het deed Wesley denken aan de opblaaskrokodil van zijn zusje van drie.

Brandon sprak het eerst. ‘Coole chick, Bobby!’ Wesley volgde gehaast met: ‘Vet, Bobby!’ Hij wees naar het witte gezicht. ‘Moet je haar nog inkleuren ofzo?’ Bobby’s grijns verstrakte. Dit gesprek ging niet de kant op die hij verwacht had. Ondertussen vergat Brandon even zijn angst voor de beduidend grotere jongen.                                                                                                         ‘Zeg, die Madonna is op zijn minst honderd jaar! Ben je necrofiel geworden ofzo? Hahaha!’ De purper aangelopen Bobby opende zijn mond net om een genadeloze tirade los te laten op de twee jongere scholieren, toen zijn Madonna besloot dat dit een goed moment voor een mededeling was. ‘Holiday?’ zei ze stompzinnig. Wesley en Brandon gierden het uit. ‘Zeg, je vriendin houdt wel van een feestje, man! Hé, ga je met ons mee, Madonna?’ Madonna antwoordde prompt: ‘It would be so nice! Oeh yeah, oeh yeah!’

Dit was het moment waarop Bobby uit zijn apathie ontwaakte. Hij kwakte de Madonna op een andere stoel en stoof op de jongens af. Maar buiten de trein gebeurde er ook iets. Er was een dreunend iets, zowel te horen als te voelen. Aanvankelijk negeerden de jongere jongens het en zorgden er vooral voor dat ze de coupé van Bobby uitkwamen. Met z’n tweeën hielden ze de deuren dicht tegen de vloekende en tierende Bobby, en toen klonk er weer zo’n dreun, veel dichterbij. Bobby merkte het duidelijk ook en staakte zijn achtervolging om in het rond te kijken naar wat er gebeurde. Een seconde later verdween het volledige treinstel, met Bobby en al.

De rest van de trein rolde op eigen kracht nog een stuk door. Een stem klonk over de intercom van de trein: ‘Zou de heer Jelle Dijksma zich alstublieft zo gauw mogelijk willen melden bij het depot pakketten bij aankomst in Harlingen Haven? Er is een... probleem met uw pakket!’ De trein gleed steeds trager over de rails tussen Harlingen Station en Harlingen Haven. Buiten klonken de enorme dreunen steeds harder. Wesley zag twee enorme, harige benen aan weerskanten van de trein staan. Naast Wesley en Brandon kwam een onooglijk mannetje uit het toilet gestormd.

‘Oh nee, nee, nee!’ jammerde hij. ‘Wat?’ zeiden de jongens in koor. Ondertussen keek een enorm oog hun coupé in. ‘Ikikik ben Jelle Dijksma!’ zei Jelle. ‘En ikik hoorde jullie gesprek over bestellingen en over dat de afmetingen niet kloppen. Daarom bestel ik altijd xxxl!’ ‘Wát heb je dan besteld, man?’ Ondertussen voelden ze allemaal hoe de wagon schuin omhoog werd getrokken. Enorme kaken kwamen in beeld aan weerszijden van de trein. Jelle gaf antwoord: ‘K..k..k.King Kong! Ik ben altijd bezeten geweest van King Kong! Maar juist nu leveren die Chinezen hem op ware grootte!’ De reusachtige gorilla sperde zijn muil wijd open om het treinstel te verzwelgen, alsof hij een bifi worstje naar binnen werkte. Binnen in zijn enorme muil riepen Jelle, Wesley en Brandon: ‘Neeeeeeeeee!!!!!!’

Einde.