Nieuws

Zo’n verhaal van Marten Blom: Kloon

Kloon

Het was bijna zover. Tijd om de oude slangenhuid af te werpen en weer fris tevoorschijn te komen. Tien jaar. Het was dan ook een hele ruk, vond Philip. Hij was nu bijna 28 en hij kon voelen hoe hij zijn lichaam toegetakeld had. Maar who cares als je altijd wist dat er een reservelichaam in de coulissen stond te wachten? Neem Jerry nou. Die was uit pure baldadigheid van een klif gereden. Uit verveling. Om te kijken hoe het zou zijn. Dat deed hij op zijn 19e, een jaar na zijn vernieuwing. En nu zat hij naast Philip in de terreinwagen. Philip scheurde als een gek over de zandweg. In de spiegel zag hij Esther, zijn vriendin en Eline, die van Jerry. Ze waren gebruind door de zon en de levenslust spatte van hen af. Zoals het hoorde als je 21 en 19 bent.

‘Dus jij gaat nu braaf wachten tot je 28 bent?’ riep Jerry boven het loeien van de motor uit.

‘Precies,’ zei hij. ‘Zoals het hoort, Jerry.’

‘Dus je gaat voor de ceremonie, het hele feest’, lachte Jerry. ‘Niets minder’, zei Philip, en met een laatste ruk aan het stuur parkeerde hij de terreinwagen in een wolk van stof aan het strand. Surfplanken werden uitgeladen en de rest van de dag werd er bier gedronken, gebarbecued, gezwommen en gesurft. Zoals dat hoort als je tussen de 18 en 28 bent.

De ochtend van Philips 28e verjaardag brak aan. Hoewel hij het ritueel er omheen al ontelbare keren had meegemaakt, was hij er toch opgewonden over. Centraal in de ceremonie stond de Jacht. In dit onderdeel werd het nieuwe lichaam betreden en het oude lichaam verlaten. Om 10:00 uur stond iedereen op hem te wachten bij de Grote Poort. Voorbij die poort wachtten de puinhopen van de oude wereld. Het ging op dezelfde manier als altijd. Philip opende de linkerdeur van het gebouw dat als een sluis half in de oude wereld en half in de nieuwe wereld was gebouwd. Philip wist dat hier al zijn herinneringen, alles wat hij wás, overgebracht zou worden naar zijn nieuwe lichaam. Daarna zou hij met zijn kersverse, 18-jarige lichaam door de rechterdeur weer naar buiten komen om leiding te geven aan de Jacht. Met een brede glimlach ging Philip onder narcose.

Toen Philip weer bij zijn positieven kwam, voelde hij zich helemaal niet zo fit en jong als hij zich in het verleden bij de ceremonies gevoeld had. Hij werd ruw wakker geschud en op zijn trillende benen gezet. ‘Kom op, ouwe!’ zei een arts die hem bij zijn schouders voortsleepte, naar de achterdeur, de deur naar de oude wereld. ‘Schiet op, man!’ zei de arts. ‘Je hebt een uur om weg te komen! Ren!’ ‘M… maar, er moet een vergissing in het spel zijn’, stamelde Philip. De deur ging met een klap dicht en Philip begon te rennen.

Toen de Philip van 18 jaar bij zijn positieven kwam, voelde hij zich net zo fit en jong als hij zich in het verleden bij de ceremonies ook gevoeld had. De artsen hielpen hem hartelijk lachend overeind en feliciteerden hem. Toen hij door de rechterdeur naar buiten kwam, begon iedereen te klappen en te juichen. Philip begreep het wel; hij zag er fantastisch uit! De ceremonie was in de loop van de jaren van een officieel iets naar het zoveelste decadente feest afgegleden. Na een uur was het tijd. Philip en zijn vrienden pakten de wapens bij elkaar en stapten in Philips terreinwagen. Het was tijd om zijn oude omhulsel, de huid van de slang op te ruimen. Ze reden door de poort naar de oude wereld, wat in feite de rest van de wereld was. Philips nieuwe wereld was slechts een kleine oase op een verwoeste aarde.

De Philip van 28 jaar rende nog steeds, maar het werd steeds meer strompelen. In de verte hoorde hij zijn terreinwagen al naderen. Hoorde zijn vrienden joelen.

‘Rennen, ouwe!’

Einde.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda