Nieuws

Zo’n verhaal van Marten Blom: De Judge.

De Judge.

Het was een dag als alle andere in het gehucht New Holland. Een eenzame tumbleweed kwam voorbij rollen en een oerlelijke gier braakte een geluid uit dat nog het meest in de buurt kwam van het kraken van de slecht geoliede klapdeuren van de lokale saloon. Dat kraken - dat kwam door de uitbater van het etablissement: Donald Pols. Die hield niet van olie. Meer van gras en bomen enzo, en daarom droeg hij een groene hoed op zijn overigens kale knikker.

Hij stond juist het mahoniehouten oppervlak van de reusachtige bar in de was te zetten, toen de klapdeuren weer eens krakend open gingen. Cowboy Ben stond met zijn volle, in het zwart gehulde lengte voor Donalds bar. Ben van Beurden hield wél van olie en was de trotse eigenaar van de boortoren die midden in het indianenreservaat in de bergen stond. Hij plaatste twee zwart besmeurde kolenschoppen van handen op het zojuist gepoetste mahonie, wat hem een scheldkanonnade van Donald opleverde. ‘Okay, okay,’ zei Ben, zijn grote handen opgeheven in een bezwerend gebaar. ‘Allright, het is al goed’, bromde Donald. ‘Wat kan ik voor je inschenken? Het is on the house, want wij moeten nodig even praten.’

‘Oh,’ zei Ben ietwat verbaasd, ‘doe maar een dubbele whisky in dat geval.’ Donald maakte er twee van en ze schoven aan bij het eerste het beste tafeltje. De saloon was op dit moment nog uitgestorven. Ze proosten en Donald stak van wal.

‘Zeg Ben, die boortoren van jou, dat kan echt niet meer, hoor! Wat een viezigheid, man!’

‘Wou je me dáár over spreken? Wat heb jij daar nou voor last van?’ zei Ben.

‘Nou, ik persoonlijk? Nog niet veel, maar die Indianen daarentegen… die waden nu al drie maanden kniehoog door die bagger van je!’ zei Donald.

Ben wapperde wat met zijn hand. ‘Pffffrrrr…wilden’, zei hij, en: ‘Hoezo, nóg niet?’

‘Red lives matter too, Ben!’ zei Donald. ‘En met nóg niet bedoel ik dat je aan het boren bent in de heuvels. Het is een kwestie van tijd voordat die zooi hier de saloon in loopt. Het huis van ouwe Bill is al onder gelopen.’

‘Luister, Donald’, zei Ben. ‘Ik pomp hier alles wat ik kan oppompen op en daarna zie je me niet meer, wat is het probleem?’

‘Je maakt er een teringzooi van, Ben! Dat is het probleem!’ riep Donald nu. ‘Ik gun het je écht wel dat je goed wilt verdienen, maar niet ten koste van ons allemaal!’

Ben stond op. Zijn stoel klapte achterover. Met een welgerichte fluim mikte hij zijn pruimtabak in de alreeds druipende spittoon. ‘In dat geval: see you in court, Donald! Ik zie je in de rechtbank!’

‘Ja, dank je, ik weet wat het betekent’, zei Donald. En op hoge poten marcheerde Ben de saloon uit. Bij de klapdeuren hield hij nog even stil. ‘En smeer die scharnieren eens, in vredesnaam! Met olie!’

En Donald sloot zijn kroeg af en ging naar de sheriff. Maar die zei dat dat eerder iets was voor de mayor, de burgemeester. Maar die was niet thuis, dus ging Donald naar de Judge. En die was wél thuis, en hoe!

|Doorsturen

Buienradar



Agenda