Zo’n verhaal van Marten Blom: Apocalyps?

Apocalyps?

Vorige week in ‘Apocalyps’: Noordoost van de migratiedienst krijgt een melding van menselijke activiteit op de Bermudaeilanden. De rest van de mensheid is allang vertrokken naar de kolonies.

In de storm van schaterlachen aan beide zijden wimpelden ze de serieuze toon van het gesprek weg tot een licht briesje. Noordoost moest bovendien zijn aandeel in de conversatie beëindigen: ‘Hey koning, ik ga je hangen want ik ben bijna bij Hamilton, waar ik aan de slag mag met de saaiste collega van de wereld: Noordwest.’

‘Oh, je bedoelt meneer kunstmatige intelligentie. Als dat geen robot is dan weet ik het niet meer, ’zei Zuidoost.

‘Noordwest is geen robot. Robots krijgen geen slecht humeur door menselijk contact. Hey, see ya when I see ya, Koning!’ ‘See ya, Euroman!’ zei Zuidoost.

Noordoost verbrak de verbinding en verplaatste zijn focus naar de voorruit. De eens zo kleurrijke gebouwen van Hamilton waren door de zon gebleekt tot een flauw palet van pasteltinten. De natuur daarentegen was overweldigend. Letterlijk. Hij zag een complexe kluwen van klimplanten als een arm oprijzen boven de door het groen gesmoorde straten en pleinen. Hij zocht op internet naar ‘bezienswaardigheden Hamilton, Bermuda’, en met moeite kon hij er de Kathedraal van de Heiligste Drievuldigheid van maken. De internetbeelden waren zwaar gedateerd, net als internet zelf, maar de vorm en de plek klopten. En iets anders dan internet was er niet.

Sinds de massale migratie naar de kolonies kwam er niks meer bij, op aarde. Geen nieuwe technologie in elk geval. Hij kon de kalkstenen centrale toren wit zien afsteken tegen al dat groene geweld. En op de platte bovenkant ervan zag hij een opmerkelijk tafereel: zeker vier mensen, waarvan er twee uitgebreid met hun armen zwaaiden om zijn aandacht te trekken. Na enig rondcirkelen besloot Noordoost dat het schip van de kathedraal de beste plek was om te landen. De hele Oostmuur was verdwenen, evenals het altaar en de muur waar die voor had gestaan. De muur aan de Westzijde echter was nog grotendeels intact, inclusief één glas-in-lood-raam. Het licht dat de late namiddagzon door het raam wierp, kleurde Noordoosts dalende glider bloedrood. Hoewel de stad van bovenaf nog helder verlicht leek, vormden de schaduwen van de omliggende gebouwen diepe contrasten met het overig zonnige tafereel. Het duurde dan ook even totdat Noordoost zich kon oriënteren en in die korte tijd bleek dat de vier mensen die hij gezien had de toren afgerend waren en nu op de vleugels en voorruit van zijn glider stonden te slaan.

Stokstijf in zijn voertuig blijven zitten was een slecht idee, bedacht hij. Hij trok zijn dienstjas aan met de grote, zwarte letters ‘migratie’ op een fluorescerend geel vlak. Toen griste hij twee handen vol chocoladerepen uit de proviandvakken en sprong zo triomfantelijk grijnzend als hij maar kon tevoorschijn uit de cabine. ‘Okay, wie wil er chocolade en wie wil er water?’ riep hij, als de organisator van een klasse-uitje. ‘Ik heb meer dan genoeg, je moet me alleen wel even laten uitstappen, want zo gaat het niet.’ Al pratend bracht hij structuur aan. Hij vroeg een magere, maar tanige man om met hem wat beschimmelde kerkbanken bij elkaar te slepen en al gauw stonden er twee banken tegenover elkaar en een derde ging in vlammen op. De schemering zette al in toen iedereen zat en de proviand van Noordoost naar binnen zat te werken. De vier achterblijvers aten als wolven, hoewel het Noordoost opviel dat na verloop van tijd de eetlust afnam bij de enige vrouw en een oude man in het gezelschap.

‘Ik zie dat jullie volledig volgens protocol gekleed zijn’, zei Noordoost en hij knikte naar de vaalwitte outfits waar de vrouw en de oude man in gehuld waren. ‘Betekent dat ook dat jullie helemaal up to date zijn qua vaccinaties?’

‘Waarom vraag je dat?’ zei de vrouw, opeens achterdochtig, ‘Zoek je naar redenen om ons achter te laten? Als wij maar genoeg stijf staan van de antistoffen, dan redden we ons wel?’

Einde deel 2. Volgende week deel 3 van Apocalyps?