Zo’n stukje van Marten Blom: Opstarten

Ik denk niet dat wij de enigen zijn die moeite hebben met opstarten. Hoewel er natuurlijk altijd mensen zijn bij wie het altijd goed gaat. Voor die mensen: stop maar met lezen. Als er niks te sjanteren is, wordt het leven past echt saai. Maar opstarten dus. Na jaren gevrijwaard te zijn geweest van corona, werd ik, hop, de eerste dag terug van vakantie keihard gecovid. Na een paar dagen volgde mijn vrouw, maar onze zoon is blijkbaar één van die mensen die kan stoppen met lezen. Achteraf heb ik wel een idee hoe wij geïnfecteerd zijn: wat dacht je van de trapleuningen in de Parijse metro. Ik kan je garanderen dat ik geen leuning overgeslagen heb, want ik loop moeilijk met mijn rechtervoet. Maar als je stilstaat bij het idee hoeveel besmette zwervers over zo’n leuning gekotst hebben, hoeveel pubers hun kauwgom erover uitgesmeerd hebben en hoeveel keurige huisvaders hun snot daaraan toegevoegd hebben, dan weet je ook dat corona nog meevalt vergeleken met wat je daar kan oplopen. Ná corona, daar hoor je de laatste tijd veel over. Dat mensen hun energie kwijt zijn. Nou, dat is te merken. Bij sport druk ik binnen de kortste keren de min-knop zodanig in, dat ik hooguit op een sukkeldrafje over de loopband ga. Ik hang als een dweil over het stuur van de hometrainer en verlang er de hele dag naar om een tukje te doen. Bij mijn vrouw is het niet anders. Die sleept zich ook maar voort op de hometrainer bij de hippe sportclub waar zij heen gaat. Maar we gáán tenminste weer naar sport. Hoe langzaam ook, we starten op. Kijk maar naar dit stukje. Het staat toch alweer in die krant geramd. In precies een uurtje.