Zo’n stukje van Marten Blom: Interactie

Het hoort niet per se bij parkinsonpatiënten, maar eigenlijk bij iedereen die om wat voor reden dan ook veel tijd doorbrengt binnenshuis. Interactie of het ontbreken daarvan, dus. Zo heb je daar het geval van de pakketjesbezorger. Er was een tijd dat hier heel regelmatig pakjes werden bezorgd. Niet alleen voor ons zelf, voor de buren ook. We waren een soort tussenstation. Gezellig, zou je zeggen. Ware het niet dat ik elke dag ’s middags slaap. Tussen twaalf en één of tussen één en twee. Dus elke dag dat ik óf net lag, of lekker diep in slaap was, of dat ik nog lekker een kwartiertje kon liggen, hoorde ik: RRIIINNNGG!! Ik stormde dan vloekend naar beneden om daar vervolgens glimlachend het betreffende pakje aan te nemen. Later dacht ik wel eens: ‘man, bel ergens anders aan, dan kan iemand anders het aannemen.’ Alsof hij het me hoorde denken, belde hij een tweede keer aan. Als ik schuimbekkend beneden kwam, was hij inmiddels al vertrokken. Op zeker moment plakte ik een briefje naast de deurbel. Daarop stond: ‘Beste bezorger, tussen twaalf en twee niet aanbellen, alsjeblieft.’ Dat leek te werken. Ik moest het ook niet in mijn hoofd halen om iets vroeger te gaan liggen of iets langer te blijven liggen, dan was ik natuurlijk de sjaak. Het briefje straalde een zekere autoriteit uit die ik zelf niet bezit. Zelfs toen het zodanig door de zon verbleekte dat het onleesbaar werd, werd dit gebod naast mijn deurbel nog plechtig ingewilligd. Ik schreef het briefje nog een keer over en toen heeft het nog een hele tijd gehangen, totdat ik een nieuw fenomeen waarnam: er werd geklopt. Onze bezorger had een maas in het net gevonden en klopte mij naar hartenlust uit mijn nest. Toen het briefje ook nog verwijderd werd omdat het huis geschilderd werd, kwam er een einde aan mijn pakketjes-regime. Maar het geluk lachte mij toe: mijn vrouw beëindigde precies rond die tijd haar drukke pakketjesverkeer met Wehkamp en consorten. Dezer dagen regeert een relatieve stilte over de straat. Een kat miauwt. Blaadjes waaien en knisperen in de wind. Bij de voordeur van het Leger des Heils, even verderop, haalt iemand trots zijn nieuwe trombone uit de koffer.