Zo’n stukje van Marten Blom: Dino’s

Het was in de nacht van donderdag op vrijdag, denk ik. En als dat niet zo was, bewijs het dan maar, oké? Het is toch zeker mijn verhaal. In elk geval was het na tweeën en ik kon niet slapen. We hebben het hier laten verbouwen en sindsdien is het even wennen, alsof je in een onbekende hotelkamer ligt. En wat doe ik aan een onbekende omgeving? Ik zet iets vertrouwds op, dus: Netflix. Na het flixen (geen idee meer wat voor film ik heb gezien) probeerde ik weer te relaxen en kroop dus weer onder de wol. Het begon te rommelen in de verte. Ik wist het eerst niet zeker, maar toen ik mijn hoofd boven het dekbed uitstak, was er geen twijfel meer mogelijk: onweer. En geen gewoon onweer, maar voorjaarsonweer. Een tijdlang werd het gerommel steeds luider en de tussenpozen steeds korter. Toen kwam de regen. Kaarsrecht naar beneden, zo te horen. Ik weet niet wat de vogels allemaal aan het doen waren, maar het klonk alsof ze allemaal tegelijk de droge was moesten binnenhalen, de kinderen ook en dat ze daar vooral veel en luidkeels over moesten praten, net zoals Harlingers. Zo, met het raam open en behalve die vogels nog geen kip op straat, laat staan een auto, beleefde ik een dolby surround ervaring van heb ik jou daar. Geen wonder dat ik vergeten ben wat er op netflix te zien was. Het ging ook maar door. Het ene moment ruiste de regen maar door, dan nam het opeens af en dan namen die vogels het weer over. Ik bedacht me dat er beweerd wordt dat vogels de laatste afstammelingen van de dinosauriërs zijn. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou klinken als de Engelse Tuin vol met dino’s zou zitten in plaats van met vogels. Ach, dan zou er niemand meer zijn om dat te horen. Dan zouden we allemaal opgevreten zijn. Ik weet niet waarom, maar toen kon ik eindelijk slapen. Met een brede grijns op mijn snuit.